MELANCHOLIA.

Balzak (voor Honoré)

Eerst heeft de natuur hem mooi dichtgenaaid en vervolgens dan maar gewoon buiten laten hangen. De balzak: kostbare beurs van de vruchtbaarheid, kwetsbaar en een beetje grappig wiebelend tussen de benen van de man. Niet direct een toonbeeld van schoonheid en gratie, vind ik, maar net als iedere andere man ga ik er nochtans mee om als met een zakje edelstenen. Ook al zitten er maar twee diamanten in, ik koester ze als kruidjes-roer-me-niet. Hoe extreem waardevol de balzak (en zijn inhoud) wel is, wordt in een voetbalwedstrijd altijd weer zo prachtig gedemonstreerd wanneer de scheidsrechter een vrije schop fluit. Dan gaan de verdedigers in het muurtje netjes in de rij staan en beschermen ze hun edele delen zonder gêne met beide handen: want nog liever de bal in het net dan in hun kruis. Terwijl ik dit schrijf, voel ik hem trouwens een heel klein beetje krimpen. Hij denkt met me mee, mijn balzak. En het is duidelijk dat hij in geen geval herinnerd wil worden aan die keer, vele jaren geleden, toen hij door een kniestoot van een straatbengel minutenlang in coma lag. 



uit: Het penseel van de liefde, Bo Coolsaet & Laurens De Keyzer, Van Halewyck, 1998, p. 152

Snor zit snor

Al een half mensenleven lang verbieden vrouwen in mijn directe omgeving mij het laten groeien van een snor, uit de aard der zaak bijgevolg ook het publiekelijk dragen van een neusbos. Ik ben er vrijwel zeker van dat dit verbod verantwoordelijk is voor mijn mislukte parcours op weg naar de eeuwige roem. Woehahaha. Mannen (en [gedopeerde]vrouwen) die wél geloven in het moustachendom moeten als de bliksem hiernaartoe doorklikken.

 

Kim Saladim Bom Bam Saladom Saladim

Intimi weten dat het praesidium van MELANCHOLIA - waarin ondergetekende het eerste en laatste woord heeft, inclusief de tussenvoegsels, de euh's en de veelzeggende stiltes - nauwe en goede betrekkingen onderhoudt met het Noord-Koreaanse regime in het algemeen en met de grote Kim in het bijzonder, hetgeen strikt genomen hetzelfde is, maar dit geheel terzijde. Met de regelmaat van een communistische klok krijg ik van Kimmie en de Zijnen glorieus propagandamateriaal doorgemaild. Zuid-Korea is een petieterig eiland, ik zal zelfs meer zeggen, Zuid-Korea is een ei-land. Als we een blik Chinese explosieven opentrekken, zal het aan de overkant gaan stuiven. Wat zeg ik: struiven. Verdrinken zal de vijand in een zee van eigeel. Ik kreeg vanavond vanuit Pyongyang ettelijk zegebulletin doorgestuurd, waaronder een foto die ik u niet wil onthouden. Het betreft Kameraad Yang Chun Song (rechts in beeld) die amper één dag na de historische eierkluts op Yeonpyeong de verderfelijke Vijand Kim Dai-sung met een staaltje van imposante heldenmoed van de mat worstelde in de 1/8ste finales van het worsteltornooi vrije stijl in de klasse tot 66 kilogram op de Aziatische Spelen op het grondgebied van Guangzhou, trotse stad van onze Chinese vrienden.

I ♥ U

 

'Ik hou van je', het is een toverspreuk die je maar met mondjesmaat en in kleine doses over je lippen krijgt. Op de keper beschouwd bestaat er maar één spreuk met nog grotere potentie. 'I love you'. Als op het witte doek die drie woorden, drie lettergrepen, drie klanken (de aai met wijdopen mond zoals tijdens het tandenpoetsen, de uh met becausiaanse mondtuiting en de oe smachtend als de lokroep van Johnny Weissmuller) worden uitgesproken, dan, pas dán gaat het om ware, echte, oprechte, bodemloze, onvoorwaardelijke liefde.

Ik hoor de Vlaming zelden of nooit 'Ik hou van je' of 'I love you' zeggen. 'Ik zie je graag' des te meer. Ik vind 'Ik zie je graag' best een sympathieke en warme manier om iemand te zeggen dat je stapelgek op hem of haar bent. 'I love you' moet in het Nederlandse taalgebied zowat de meest misbruikte uitdrukking zijn tussen twee personen. Met twee personen bedoel ik élk tweetal personen. De connotatie is de volgende: 'Ondanks je stinkende bek en je persistente humeurigheid wil ik graag blijven laten zien dat ik beleefd in de omgang ben'. Of, op het einde van een telefoongesprek: 'over and out, Roger.' Hoe langer hoe meer geldt dit ook voor de Nederlandse variant 'Ik hou van jou'. Steeds groter wordt de kans dat iemand je van antwoord dient met 'Ik ook van jou, maar ik moet nu naar de zumba-initiatietraining, leuk jou nog eens gezien te hebben, misschien tot nog eens, salut'. 

Misschien ben ik een romanticus op zijn retour, wat ik ook daadwerkelijk ben. Ik snak naar een andere, nog niet versteende, nog niet misbruikte uitdrukking. Kort, krachtig, allesomvattend, makkelijk te onthouden, zonder gestotter, zonder risico op lullige versprekingen. Zoek maar eens zoiets. Ik ben op jou? Te hoog K3-gehalte. Ik moet je? Klinkt allesbehalve romantisch want doet denken aan lang openstaande schulden. Jij bent het voor mij? Wat is "het" in godsnaam? Jij bent het einde? Aan het begin van een ontluikende liefde? Ik geef je mijn PIN-code? En intussen lekker de PUK-code voor jezelf houden? Laten we samen aids ontlopen? Hoe meer smetvrezend kan een mens zijn? 'Laten we samen aids oplopen' zou tenminste nog passionéél en all or nothing en zo zijn. Je t'aime? En 'moi non plus' dan?

Met lede ogen zie ik het allemaal aan. 'Ik hou van je' is klinisch dood. Vroeger, lang geleden, decennia terug, zeiden de liefhebbers eerst dat ze van mekaar hielden. Als het hart zich dan opende, volgden de benen vanzelf. Nu echter wordt er eerst van bil gegaan en volgt daarna heel misschien een bedeesd 'I love you'. O tempora, o mores, o amores. 

Stockholders versus workers (keep on dreaming)

De wereld is simpel

Ach, het leven hoeft niet altijd zo complex te zijn. Soms mag het ook eens bloody simple. Veralgemeningen, hokjesdenken, karikaturen en vooroordelen, laat maar komen zo nu en dan. Ze beogen allemaal hetzelfde: wij versus zij, wij de goeien, zij de slechten. Deze strategie werkt welgeteld één keer, met name als we zelf op onze borst mogen kloppen. In alle andere gevallen, als we vergeleken worden met en door anderen, zijn we de pineut. Verengers zijn engerds - Adolf H. was geen fijne jongen -, maar toch, ik lust hier wel pap van. Miljoenen mensen met evenzoveel verschillen reduceren tot één zogenaamd gemeenschappelijk kenmerk, il faut le faire. En geografie op school wordt er meteen een pak sexier door, al zal de ouwe zak van een aardrijkskundeleraar blijven kijven als zijn gehoor weer vergeten is dat Atananarivo de hoofdstad is van Magadascar.

 

(J)on(ge) gevallen

Als je eindelijk denkt dat je het opvoeden onder de knie hebt, wordt je kind een puber. En dan sta je voor een raadsel. Hoe meer verantwoordelijkheid je aan een puber delegeert, des te sneller stijgt je verzekeringspremie. De enige hulp die je van je puber bij de schoonmaak kunt verwachten is een leeggehaalde koelkast, nog geen halfuur nadat je van de supermarkt terug bent. Het slechte nieuws: mijn zoon van twaalf is er trots op dat hij zo luid kan boeren dat de hele buurt wakker wordt. Het slechtere nieuws: hij probeert zijn bereik te vergroten. De jongen op wie ze stapelgek is, ziet haar niet staan. Hoe beter ze hem leert kennen, hoe minder ze in hem ziet. Pubers handelen niet rationeel, zelfs niet als alle andere mogelijkheden uitgeput zijn. Pubers hebben een selectief geheugen: ze onthouden (en herhalen) je gemeenste scheldwoorden, maar ze vergeten hun belofte om de afwas te doen. Als je puber een baantje heeft, heeft hij meer geld te besteden dan jij. Als je wat geld moet lenen, dan 'gaat dat wel wat kosten'. Welke kleren je ook aanhebt of wat je ook zegt in het gezelschap van een puber, het zal hem of haar in verlegenheid brengen. Je puber zal altijd voor of achter je lopen, maar nooit naast je: hij of zij wil immers niet met jou gezien worden. Als je afgewezen wordt door je pubers, laat je dan niet ontmoedigen. Het duurt maar zo'n zeven jaar. Als een puber zegt 'Je bent een fantastische moeder', dan wil hij tien euro van je lenen. Als een puber zegt 'Je bent de liefste moeder in de hele wereld', dan wil hij vijftig euro van je lenen. Als een puber zegt 'Je bent de liefste moeder van het heelal', dan wil hij vijftig euro van je hebben. Als kinderen klein zijn, denken ze dat hun ouders de knapste koppen van de hele wereld zijn. Eenmaal puber denken ze dat hun ouders hopeloos ouderwets zijn en alles wat ze ooit wisten vergeten zijn.


Met welgemeende dank aan Bruce Lansky voor zijn boekje Murphy's law voor moeders (uitgeverij Bruna, 2006)

So you want to go to Law School

Als abituriënt had men voor mij het bed al gespreid: Latijn-Grieks et ensuite Rechten. Ik ben echter niet men, meer nog: ik heb een rothekel aan men-denken. Ik ben de man die zelf zijn studiekeuze bepalen kan, al gebeurde dat pas - eerlijk is eerlijk - in tweede instantie. Misantroop mag eindelijk zijn zin doen, grijpt de laatste kans en studeert cum laude sociale wetenschappen.
Studenten Rechten. Velen geroepen, weinigen uitverkoren. Krachtvoer voor papegaaiachtigen. Zegt men. Ratelslangen in een zwart jasje. U hoort uit mijn mond geen kwaad woord over advocaten, als het moet kauw ik mijn gedachten tot ze  fijngemalen zijn. Maar toch: advocaten krioelen zich een breuk, ze druipen van het televisiescherm. Excusez le mot, op deze manier hangt de beperkte houdbaarheid velen onder hen als een zwaard van Damocles boven het hoofd. Een advocaat blijft zo lang vers als een tomaat. In tegenstelling tot de zittende magistratuur, die het leven leidt van zelfgemaakte confituur. Meester! Meester, heb ik nu een gat in mijn cultuur?

Alles weglachen

André-Mutien Léonard mag er dan al opvattingen op nahouden die van eergisteren of nog eerder dateren, de kardinaal is niet van gisteren. Hoe radiostilte, wat radiostilte, waar radiostilte? Als we de mistoestanden in de katholieke kerk niet meer mogen wegpraten en wegmasseren, dan lachen we tot nader order toch gewoon alles weg?

ps: kijk goed naar het tafereel in het glasraam.

 

 

Boer Speeltie draait zich om in zijn graf

 

Het huis waarin ik woon telt vele kamers. Een tsjeef zou er zich erg op zijn gemak  voelen. Ik ben echter geen tsjeef en ik wil dit graag zo houden, maar dit geheel terzijde. Of toch niet, want niet alle kamers zijn van elkaar gescheiden door een deur. Zo is er geen sas tussen de keuken en de woonkamer, hetgeen maakt dat televisionele kreten al eens doorsijpelen naar mijn culinaire vluchtheuvel. Op verloren maandagen pleeg ik zo wel eens flarden op te vangen van het grensverleggende Boer Zoekt Vrouw, al is het maar omdat de boer in the very end en als moment suprême voor het eerst en vaak ook voor het laatst voet aan wal mag zetten in het buitenland. Of ik het nu wil of niet, fragmenten zoeken en vinden hun weg naar mijn trommelvliezen, daar kan het vertrouwde geknisper van de zak paprikachips mijner eega niets aan verhelpen.

Ik ben geen kenner, verre van, ook al zie ik in mijn eigen straat boerenstielbedrijvers aanmodderen met de koppigheid van een steenezel. Ze vloeken en fluimen en, net als op den televies, gaat het vaak om mannen die niet van de straat geraken. Zij die wel aan hun gerief geraakten, kweken kinders zoals patatten: steeds meer van hetzelfde. Allemaal meisjes of allemaal jongens, een tussenweg is er niet. Roofbouw in de liefde is even nefast als op de akker, maar lichaamskunde wordt niet onderwezen op de landbouwschool.

Dina Tersago praat nog steeds de boerensaga aan elkaar als betrof het een sprookje met een happy end. Gespeeld empathisch en ongezond nieuwsgierig, steriel en hopeloos voorspelbaar. Zijn er al gevoelens, X? Jullie zijn de voorbije week precies naar mekaar toegegroeid, Y! Het leven is echter geen sprookje en de wegen van de doorsneeboer lopen over veelvuldig mislukte oogsten. Op het einde van elk seizoen, als er genoeg mist gespuid is in de ogen van de kijker, komt er meer dan één aap uit de mouw. Je kan er je uurwerk op gelijk zetten. De ene blijkt lesbisch, een andere heeft al een meisje opgescharreld (scharrelkip) tijdens de preselecties, nog een andere papt met ander en beter aan op de terugkomdag. Er zijn er zelfs al geweest die niet in een vliegtuig durfden. Elk nadeel heb echter zijn voordeel: de boekskes bakken maandenlang zoete en zure broodjes, intriges zien met de regelmaat van een klok het daglicht. Het verscheuren van de medemens wordt tot kunst verheven. Hyena's met verblindende zonnebril achter de oren en de kersverse reistrolley zelfzeker in de hand.

Jaargang 2010. Samengevat. Boerin Martine is lesbisch, maar ze weet het nog niet. Frederik, haar vermoede prins op het witte paard, is zo zot van dit hoefdier dat hij er de bek van geërfd heeft. Letterlijk. Boer Stijn is ros, klein en hautain. Een onvervalste kwal tijdens het mosselseizoen. Boer Luc is levende reclame voor pagina 888 van Teletekst. Boer Damien leeft nog in de negentiende eeuw, met dank aan de overbemoederende mama die, vrees ik, nog lang zijn onderbroeken zal moeten wassen. Hij mag dan Depraetere heten, zijn woorden inslikken doet hij als de beste. En boer Gert wil de big farmer uithangen in de States, maar een quad besturen is al te veel gevraagd.