MELANCHOLIA.

Bier, patatten en scheermesjes

Ik raak steeds vaker het noorden kwijt, hetgeen in mijn geval problematisch mag worden genoemd aangezien in het noorden de zon niet schijnt en ik me daar bijgevolg het best voel in mijn hoedanigheid van koudbloedigaard. Er gebeuren rare dingen. Aan steeds meer zekerheden wordt massaal geknaagd door horden bevers met monnikskap. Neem nu de finale van de Champions League op zaterdagavond. Geen woensdagavond meer zoals in de voorgaande 50 eeuwen, maar op zaterdagavond. Wie bedenkt zoiets en waarom? Om de jonge sterren-in-wording de kans te geven mee te kijken met papa terwijl mama de strijk doet in de keuken? Of omdat diezelfde gasten maar beter te vroeg dan te laat een overdosis reclame voor bier en scheermesjes in de strot geduwd krijgen? Ik weet het niet. Messi en co laat je niet opdraven op zaterdagavond als ze daarvóór maandenlang op woensdag hun kunstjes getoond hebben. Zaterdagavond is goedkope B-filmavond en dag mag van mij zo blijven. Al dat gechange en geshuffle ook altijd. Vanmiddag dan deed een kolonne aardappelterroristen mij de wenkbrauwen fronsen. Waar is de heldhaftigheid van weleer gebleven? Een patattenstroenk uittrekken kan het kleinste kind, heeft mijn grootvader zaliger mij nog eigenhandig geleerd. Er was een tijd dat maatschappijkritische jongeren hun klokkenspel in de strijd gooiden door over militaire prikkeldraad te kruipen in Kleine Brogel. Maar nu. Kruisraketten? Bof. Liever een raket in mijn kruis. Wat dat patattenveld betreft, ik durf er gif op innemen dat mijn grootvader uit zijn zetel zou zijn geklauterd met de gebalde woorden heeft dat niets beter te doen dat vuil, ongewassen tuig? De jeugd van tegenwoordig! Oorlog moest er komen! En hongersnood! Ze zouden gene gere euh geriatrische patatten dan wel opeten! En wat is dat met die halfgebakken politici van vandaag? Van zodra ze het koninklijk bordes afgedaald zijn met een opdracht onder de arm, worden ze ziek of legt iemand uit de onmiddellijke omgeving het loodje. Mietjes zijn het, vergeleken met de vorige politieke generatie. Martens, Tobback, Dehaene, speknekken pur sang, dat wel, maar altijd op post en nooit buiten strijd.  Als het echt niet anders kon een stent, maar nooit of te nimmer een standstill.

Territoriumdrift

Vaste plaatsen. Sommigen zijn eraan gehecht, tot in het absurde toe. Ik doe het ook. In de Makro tank ik altijd aan dezelfde pomp. Nummer 11. Aan de school van de kinderen heb ik mijn vaste parkeerstek. Ik heb een vaste plaats om een boek te lezen. In een groep wielertoeristen zet ik mij altijd helemaal achteraan, al heeft dat hoegenaamd niets met wieltjeszuigen te maken. In de Self Pay van mijn Delhaize zijn er vier kassa's, maar ik neem altijd de dichtstbijzijnde rechts. Op de keper beschouwd zijn er geen objectieve, logische redenen te bedenken voor mijn vaste plaatsen. Misschien heeft het iets te zien met de macht der gewoonte of de angst voor het onbekende. 

Gisteren kwam ik een oude, kleine, grijze en wijze man tegen. Ik heb een vaste plaats op de bus, zei hij. Achter de chauffeur? Dicht bij de uitgang? vroeg ik. Hij lachtte heimelijk, bevochtigde met de tong de lippen en fluisterde neen, ik ga altijd neerzitten ter hoogte van de voor- of achterwielen. Ik heb namelijk nogal korte beentjes. Game, set and match.

Patat

Ik ben, om het maar eens gezegd te hebben, stikjaloers op mensen die er in slagen anno 2011 het interludium functioneel te gebruiken. Niet omwille van een gesneuvelde filmrol of een neergedonderd plafond in een nieuwsstudio. Wel als hapklaar en tegelijk interessant tussendoortje. Dit weblog kan best eens een niemendalletje gebruiken. Zo eentje waarbij je als lezer het gevoel hebt "dit is er dusdanig ver óver dat het er weer óp is." In eerste instantie dacht ik aan een suïcidale aardappel die helemaal aan - niet in - de grond zat en op de sofa ging bij de patatpsychiater, maar bij nader inzien is dit behoorlijk over the edge. Anderzijds ben ik dan weer dermate koppig dat ik deze aardappel niet wil laten vallen als sujet voor een blogpost. Met andere woorden, hij moet blijven. Ik zal het over hem hebben, maar ik hou de touwtjes stevig zelf in handen en laat hem er zich niet mee opknopen.

In Zuid-Amerika eten ze hem al meer dan vierduizend jaar. Ze noemen hem 'papa'. Vijfhonderd jaar geleden kwam hij naar hier. De boeren waren er eerst niet blij mee. Ze aten de bessen en stengels op en werden er ziek van. Toen iemand de knol ging koken, werd hij plots lekker gevonden. Er zit vitamine C in en ook zetmeel. Met zetmeel kan je van alles maken. Een bot voor een hond. Voer voor een goudvis. Snoep. Lijm, inkt, verf, papier, kledij. Aardappels moeten bewaard worden op een koele, donkere en droge plek. Groene vlekken op aardappels zijn giftig. Niet opeten. Er was eens een lastige klant in een restaurant die dunne frietjes wilde. De kok moest vijf keer terug naar de keuken om ze telkens dunner te snijden. Toen deed de boze kok de dunne schijfjes in hete olie. De klant vond dat lekker. Zo is chips geboren. 

Zever. Gezever. 

Liever luier

In O. is het elke donderdagvoormiddag markt. Ik hou niet zo van markten. Er lopen teveel spruitjesluchtverspreiders rond evenals allerlei ziektekiemen die toevallig altijd op ademhoogte hangen. Marktkramers hebben de neiging hard te roepen en al wat op twee benen loopt aan te spreken. Mij niet gezien. In O. ga ik elke donderdagvoormiddag winkelen in een grootwarenhuis waar de microfoonmadam onthaal uitspreekt als ontchaal. Mensen die niet kunnen schrijven én niet kunnen spreken stopt men in grootwarenhuizen. Beschutte werkplaatsen alwaar het krioelt van de streepjescodes. En voortdurend van piep hier en piep daar. Scanning, taping, filing, instantly checking intruders in the sky, intruders in our skies. Het loont de moeite om de vestimentaire nomenclatuur van het werkvolk van naderbij te bekijken. De dames van de bakkerij dragen iets bruins, de mannen die aangebrande moppen vertellen tot scha en schande van den klant lopen als groentjes rond, de meisjes van de fijne vleeswaren showen iets roods en de oude dozen van de zuivel iets geels. De verantwoordelijke van de zuivelafdeling is ten andere mevrouw Pot. Ik vind dat niet uit. Het spijtige toeval wil dat menig marktganger de weg vindt naar het grootwarenhuis op het ogenblik dat ik mijn wekelijkse boodschappen doe, waardoor ik mij binnen de kortste keren in een RVT waan. Afgeleefde vrouwen uit de twenties, ik overdrijf niet. Soms loopt er nog eens een man naast als die nog niet onder de grond ligt. Je herkent het manvolk meteen aan de te korte broekspijpen - water in de kelder meneer, alweer - en de handen die hardnekkig op de rug gedragen worden zoals schaatsers op de 10.000 meter in de Thialf van Heerenveen. Ik geef het grif toe: ik mijd deze creaturen waar mogelijk, onder andere door mijn kar aan het hoofdeind te laten staan en gauwgauw iets uit de rayon mee te graaien. Edoch, de perfecte wereld bestaat niet. Soms duiken ze onaangekondigd op als tegenligger en kan vluchten niet meer. Dan is het zaak om vooral niet in te ademen. De geur van volgeplaste luiers makes me throw up on my basket.   

Lentel

Het had iets overdadigs, de aandacht die de VRT aan het wereldkampioenschap veldrijden besteedde, vorige zondag, in een godvergeten Duits dorpje. Alsof een uurtje plus één ronde over een parcours van asfalt, weide, tartan en modder fietsen het einde van de wereld is. Een exploot waarbij het werelduurrecord van Eddy Merckx zou moeten verbleken als na een behandeling met Ace Delicaat. Neen, tante Alice, dit was overdreven, dit was zonder meer over the edge. Ik moet toegeven dat ik tot voor een paar jaar zelf nog met Allerheiligen de heilige wei van de Koppenberg besmeurde met een stel ridicule regenlaarzen. Om de afstand van de parking tot het parcours te overbruggen - in vogelvlucht hooguit 500 meter - liet ik me zelfs het warme pluche van een pendelbus welgevallen. Het veldrijden is een klein wereldje met kleine mensen en kleine supporters. Bijna allemaal spreken ze kempisch. Stuk voor stuk zijn ze supporter en iedereen mag en moet dat weten. Ze bemannen en bevrouwen supportersbussen met minibar en tv aan boord. Van oktober tot februari overleven ze de weekends op braadworsten, vettige frieten, viandellen en snottebellen. Je zal maar hun gastro-enteroloog zijn.

Enfin, zondag dus was de VRT en masse uitgerukt. Het mocht wat kosten. José De Cauwer, die geen kaas gegeten heeft van veldrijden, werd opgetrommeld om voor- en nabeschouwingen te geven bij Karl Vannieuwkerke, die voor de gelegenheid iets om de oren droeg dat van een Lap had kunnen zijn. Wuyts & Herijgers, de Statler & Waldorf van de cyclocross, hielden er de spanning in tot in de laatste bocht voor de aankomst, al was de Tsjechische vogel toen al lang gaan vliegen.

 Kortom, much ado about nothing. Gelukkig, gelukkig was daar nog Lentel De Hertog, la Wellens (generatiegenoot van Svenneke Nais), die kort voor de start werd geïnterviewd door de Lap. Als één man stond ze achter hare Bart, die weliswaar geen platte prijs meer gereden had sinds 2007. Maar vandaag zou het lukken, ze vóelde het. De camera zwenkte naar links en daar kwam - surprise! - dochtertje Lily in beeld. Lentel en Lily, één front van onwrikbaar vertrouwen. 'Ben je nerveus, Lentel, zo kort voor de start?', wou Karl weten. 'Ja, ik ben verschrikkelijk zenuwachtig, anders zou ik nu niet zo staan giechelen. Hihihihi.' Een schoolvoorbeeld van social talking.

130 vrouwen

'Ik heb al met 130 vrouwen geslapen', zei hij zonder verpinken. 'En daar was zelfs een langdurige relatie bij. Eén jaar om precies te zijn.' Ik luisterde naar zijn stortvloed van betrekkingen. Hij zag er onverzorgd uit en rook naar rokend drijfmest. Her en der ontbraken cruciale tanden. Meer dan honderd vrouwen, dat kon gewoonweg niet waar zijn. De leugens stonden gegrift op zijn bouwvallige jukbeenderen. Het gebruik van vers dagelijks ondergoed  strookte niet met zijn uitstraling. 'Of hij iets tegen vrouwen had?', probeerde ik. 'Ik heb alleen iets tegen domme en lompe vrouwen, met de verstandige en knappe ga ik naar bed.' 'Ik denk dat vrouwen niet je beste vrienden zijn. Je ziet ze als objecten, lompen vlees waaraan gepeuzeld mag worden door hyena's als jij.' 'So what?' Daar hield het op. Uitgeargumenteerd. Ik praatte me met een smoes uit het café en in de auto en reed in overpeinzingen verzonken naar huis. Honderddertig vrouwen... hoe bestaat zoiets? Platgeneukte trofeeën op een fallisch palmares. Hoe krijgt zo'n spook die dames überhaupt in bed? Neen, hij heeft het allemaal uitgevonden, ziekelijke fantasieën ontsproten aan de organische eenzaamheid. Wat je niet krijgen kan, dat ga je op de duur minachten en haten.  Die vrouwen bestaan alleen op porno-dvd's, in het beste geval achter achterbuurtglas. Ik heb hem nooit meer weergezien sinds die avond. Een toevallige passant op de snelweg van het leven. Her en der zie ik soortgenoten van hem opduiken op pechstroken langs autosnel- en gewestwegen. Voortaan zet ik mijn zonnebril op en rijd ze blindelings voorbij. Een lift aanbieden is er niet meer bij.

IKEA et alii

Ik liep gisteren in de grote blikken doos van IKEA rond. Ik spookliep om zondagse aangezichten te kunnen monsteren. Het krioelde van de tweebenigen. Hun parfums zaten hen angstvallig dicht op de hielen. Dit is de winter van de zwarte laarzen en de blikdichte kousen. Daar kan geen indiaan in Uggs tegenop. IKEA is genoemd naar diens oprichter Ingvar Kamprad, zijn geboorteplaats Elmtaryd, en Agunnaryd, de plaats van waaruit hij zijn meubels verzond. Het is dit soort nutteloze kennis waarmee mijn hoofd vol zit. Op tijd en stond probeer ik dit soort van data te lozen, maar voor ik het goed en wel besef is de vrijgekomen ruimte weer ingenomen. De bedden en kasten van IKEA worden naar Noorse plaatsnamen genoemd, tuinmeubelen naar eilanden, bureaus en bureaustoelen naar mannennamen, kindermeubelen naar dieren, stoffen naar vrouwennamen, tapijten naar Deense plaatsnamen, tafels en stoelen naar Finse plaatsnamen, badkamerartikelen naar Scandinavische meren of rivieren. Toen ik aan de kassa stond aan te schuiven, viel mijn oog op een Haribobeertje dat plompverloren op de grond lag. Mijn harde schijf, afdeling parate kennis, begon weer warm te draaien. Groene Haribobeertjes hebben een aardbeismaak, witte smaken naar ananas, rode naar frambozen - biep - in elk zakje zitten twee keer zoveel rode gummibeertjes als gele, groene, oranje en witte - biep - er zijn geen blauwe gummibeertjes, die kleurstof kan immers niet op natuurlijke wijze worden gemaakt - biep. HARIBO is ten andere genoemd naar Hans Riegel uit Bonn. Voor het wegrijden nog even een kop koffie meegraaien. Temperatuur van de harde schijf weer de hoogte in. Melitta, genoemd naar Melitta Benz, de uitvindster van de koffiefilter - biep. Op weg naar huis laat de benzinemeter het hoofd hangen. Stankstation zoeken. Daar duikt er eentje op aan de einder. Aral. Aha, Aral. Daar gaan we weer, keer op keer. ARAL. Biep. Bestanddelen van de superbenzine: aromaten en alifaten. Het is geen pretje veel te weten. Regelmatig afkoelen is een conditio sine qua non. Ik wou dat ik niet wist dat ik veel weet, want dan zou ik niet wakker liggen van het feit dat desondanks niemand iets met mij kan aanvangen. Een trage harde schijf ware welkom geweest. Trager dan die van een slak. Of toch maar niet, want - biep - een slak paart slechts één keer in zijn hele leven. Daar gaan we weer.

Dit gezegd zijnde

Ik pleeg mij hier op het einde van elk troosteloos verdampt jaar ampel en met kunde te vermoeien met het fabriceren van een soortement jaaroverzicht. Niet tot mijn spijt moet ik u echter meedelen dat ik met onmiddellijke ingang met dit huzarenstukje gestopt ben. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van inzicht, doorzicht, uitzicht en zelfs van overzicht, maar niet langer van een jaaroverzicht. Dit gezegd zijnde kan ik geen monkellachje onderdrukken bij de mededeling dat de productie van een annual overview  dit jaar wel érg fucking piece of cake zou zijn geweest. Neem de numerieke aantrekkelijkheid van 2010 weg en er blijft niets meer van over. De eenzaamheid van de tienvouden. Naar goede gewoonte ook deze keer zwembaden vol verspild spraakwater. Woorden, gigadebieten zo veel. Om het met de gevleugelde woorden van een politieke medestander te zeggen: men heeft dit jaar onnoemelijk veel kansen laten liggen om te zwijgen. Ik heb gezegd.

The Smiths in het Britse Lagerhuis - order! order!

Ik hou van politiek en dus ook van politieke programma's op televisie. In een beschaafd land zijn rechtstreekse politieke debatten zalig om naar te kijken. Edoch, België is geen beschaafd land, dus geen Villae Politicae voor mij. En zelfs áls de beschaving tot hier doordrong, dan nog zou ik passen. Het Vlaams Parlement, de Kamer en (bij uitstek) de Senaat zijn slaapbarakken. Geef mij dan maar Ferry Mingelen, een man op wie je je klok kan gelijkzetten. Zijn das is niet om aan te zien, maar zijn métier maakt alles méér dan goed. Op eenzame hoogte echter staat het Britse Lagerhuis, waar de onderkoelde humor op geregelde tijdstippen van de belegen houten banken druipt. Voor een vol huis dan nog. Big mouths strike again.

Kl**te

Er stond een erg fijn logje over boeken en weblogs in de steigers. En plots was het foetsie. Wég. Ondergetekende gefrustreerd dat het een aard had. Ze hebben mij hier serieus bij mijn kl**. Maar wacht, dacht ik bij mezelf. Oog om oog, tand om tand is het te volgen devies. Ik schrijf een stukje over de balzak. En zo geschiedde.