MELANCHOLIA.

Bootcamp

 

Het bootcamp ligt achter de rug. Grotendeels toch. Hier en daar eelt op de ziel en een verdwaalde schotwond die het daglicht schuwt, maar meer ook niet.

Niemand heeft mij gemist. Dit blog ademt zelfstandig. Afgelopen zomer was ik hier voor het laatst. De GUI hier ziet er anders uit, maar dat kan ook liggen aan het downgraden van mijn abonnement. Voor het overige dobbert dit vehikel op de sine waves van het internet.
Na bijna 10 jaar schrijven blijft de absolute topper alhier nog steeds: Hoe maak ik een atoombom? Daarvoor zakt een mens nog eens af naar een personal blog. Zielenroerselen blijven onaangeroerd.

De maanden vliegen, de mensen ook. De meesten onder ons zijn stilaan gek aan het worden, al hebben ze het niet in de smiezen. De jeugd is niet dood, maar hangt in de touwen. De politiek krijgt het leven niet meer belopen. De Wetstraat 16 is een onderduikadres geworden. Sympathie is geen liefde, maar gebrek aan empathie is dat nog veel minder. Mij bekruipt al eens een gevoel van machteloosheid als ik vanop een voetpad de samenleving overschouw. Je ziet allerlei dingen fout gaan, maar je kan er niets aan doen. Het recht in eigen handen nemen, zo zijn wij niet opgevoed. Laten betijen, kop in kas, doen alsof je niks gezien hebt, doorlopen, je terugtrekken achter je gevel, gordijnen dicht, klaar.
 

Over de zinloosheid van het wachten

 

 

Op de keper beschouwd is het de tijd die ons overal en altijd onmerkbaar doodknijpt. Ik zie iedereen om me heen hetzelfde doen. Alleen het water wacht niet. Het stroomt gehoorzaam bergafwaarts. Tenzij het opgesloten zit in een wachtbekken. Dan wacht het. Op verdamping - met dank aan de zon. Of desnoods op opengezette sluizen die er meestal helemaal niet zijn. Water is vrij dom, besef ik hier en nu. Mutatis mutandis geldt dit ook voor de mens. Het getuigt niet van groot intellect te wachten op iets waarvan het niet zeker is dat het komt. En aangezien niets zeker is, is wachten zinloos. Deze levensles breng ik reeds menig jaar in de praktijk. Ik wacht op niets en ik verwacht niets. Het helpt daarbij om een man te zijn. Mannen kunnen immers niet in verwachting zijn. Maar los daarvan zou ik ook als vrouw nergens op wachten. Of op niemand. In wachten zit het woord 'achten'. Dubbele oneindigheid met andere woorden. Je kan niet tot in de dubbele oneindigheid wachten. Daar heb ik geen tijd voor en zelfs niet het nodige geduld, een deugd die mij desondanks vaak wordt toegedicht.  

Neen, wachten doe ik al lang niet meer. Nergens. Voor niemand of niets. Niet in het treinstation. Niet bij de kapper. Niet bij de bakker. Niet aan de kassa. Niet in de file. Niet in het postkantoor. Niet bij de autokeuring. Niet op een nieuwe plaat van Kraftwerk. Niet op erkenning. Niet op een volledige zonsverduistering. Niet op de eerste sneeuw. Niet op het perfecte gedicht dat ik nooit zal schrijven. Niet op de dood van al wie mij lief is. Niet op de eerste tekenen van mijn bloedeigen dementie. Niet op de verzoening met mensen die ik nooit kan vergeven. Niet op geluk. Niet op de levensverzekering van iemand die bij me blijft. 

Ik ben het dus niet eens met Raymond Herreman wanneer die stelt 'dat het beter is op iemand te moeten wachten , hoe lang ook, dan op niemand meer te moeten wachten'. Larie en apekool, beste Raymond. En ook niet met Cesare Pavese die beweert dat 'wachten tenminste nog een bezigheid is, terwijl nergens op wachten verschrikkelijk is'. Arme Cesare. 
Des te meer kan ik mij vinden in de gedachtegang van Karel Jonckheere. 'Ons gevaarlijkst oordeel over iemand ontstaat als we op hem moeten wachten. Daarom ben ik steeds op tijd.' Top! Tammy Welder kan evenzeer op mijn sympathie rekenen als zij zegt dat 'degene die alles al heeft meestal naast u in de wachtzaal van de dokter zit'.

Maar vooral zit ik op één lijn met Faith Hines: 'Als je eindelijk aan de beurt bent, is degene achter de toonbank doof, onnozel of Nederlands-onkundig'. 

Kolibri

Ik ben een vogel voor de kat.

Al heb ik, evenwel, een voordeel. Of een nadeel. Het is maar hoe u het bekijkt.

Ik kan immers achteruit vliegen.

Meniscuskreten hoort men hier

 

Schuine scheur
in de mediale meniscus

Een pertinenter pleonasme had ik mezelf niet cadeau kunnen doen. 

 

#Wijvenweek Guilty pleasures - Het is niet mijn schuld

Neen, het is niet mijn schuld dat,
wanneer de schone slaapster
zich in mij onthult,
jij staat te swaffelen 
met je gigantische bult

Spreek niet meer van
gebreken voortaan!
wat fout ging en hoeveel!
zo mag je hem keer op keer
voor mij laten rechtstaan
en wordt schuld geen ritueel 

Verootmoediging is zo schoon
in de coïtologie
ik wil je steeds opnieuw vergeven
voel je niet schuldig en zie:
bevrijd mag je me weer je
smoothy sappen geven 

Inge van het ACV

 

De aankondiging was op en top CD&V: bad timing, zo net voor de viering van 10 jaar oude wijn in nieuwe zakken te Kortrijk. Inge Vervotte verlaat de actieve politiek om een cohorte Emmaüsgangers voor te gaan. Koepeldenken, het is en blijft tsjeverij ten voeten uit. Vervotte verlaat de actieve politiek, we zullen haar voortaan bij de passieve politici moeten indelen. Bij nader inzien echter is Vervotte al een hele poos passieve politica. Laissez faire, laissez passer. Treinen die als nooit tevoren het spoorboekje aan hun laars lappen? Laat ze maar doen. Je steekt de ex-collega's geen stokken in de ijzeren wielen, moet ze gedacht hebben. Eerst het syndicaat, al komt de trein steevast te laat. De reiziger is hooguit een ambetante klant. 

Vervotte is niet gemaakt voor de politiek. Alleen al het onstellende gebrek aan eloquentie maakt haar onministeriabel. Maar de CD&V zat om jonge, goedogende vrouwen verlegen en Leterme had van in den beginne een boontje voor haar, dus toch maar. Vervotte was geen tafelspringster, behalve die ene keer dan, een maandagochtend na verkiezingszondag, toen het wicht zich liet verleiden door Yves en Jo om op de banken te gaan staan. Daar stond ze dan, de zwarte madonna, begrafenisjurkje van Damart en opaque bommakousen nog aan toe. Ze heeft daarna nooit meer tafels beklommen, laat staan barricades. Nu, in haar early thirties, kiest ze voor de zachte weg, een degradatie van zal ik jou even. Van baas over tienduizenden mensen overal te lande naar primus inter pares van 5.600 bezoldigden in de provincie Antwerpen.

Vervotte heeft een sympathiek snoetje, maar mooi is ze zeker niet. Ze lacht alles weg, zonder het allicht te beseffen lacht ze daardoor ook de forens uit die twee maal daags gaat haringzitten in rijdende sardienblikken. Haar jukbeenderen doen me altijd kokhalzen en haar lippen komen nog niet aan de hielen van het gezegende paar van Miet Smet. Niemand was ooit zo goed in het aanbrengen van de verkeerde lippenstift als Inge. Altijd weer de verkeerde. Binnen de gelederen van Emmaüs is ze daar alvast van verlost. In het beste geval leren laarzen tot net onder de knieën, als het God belieft. 

Adolf is overal, zei Lars toen ik hem vroeg om in Cannes te provoceren (één bisnummer)

Ik wil nog één kleine toegift doen op mijn wedervaren met Lars uit Denemarken. Maar laat één ding duidelijk zijn: na vandaag zwijg ik over our secret rendez-vous in Ghent of all places. Het had allemaal niet zo dramatisch hoeven te zijn, daar in het mondaine Cannes, waar dure viervoeters op drie benen de poten van plastic palmbomen plegen te besproeien onder het goedkeurend oog van een schraal lentezonnetje. Lars en ikzelf hadden duidelijke afspraken gemaakt. Menig alternatief voor het amechtige I understand Hitler was vooraf grondig doorgesproken. Brainstormend in de schaduw van Trond hadden we een lijst opgesteld van Führer-grapjes, die door de zelfingenomen en strenge juryleden met de mantel der vergevingsgezindheid zou zijn bedekt geweest. Want, zeg nu eerlijk, wie zou er niet strijk hebben gelegen met volgende mopstructuur? A (Lars): How did they call Adolf Hitler in X (country)? >> B (journalisten): Tell us, Lars! >> C (Lars): Y >> D (journalisten): hahahahahaha! 

Aldus kwam daar deze batterij lachspierversterkers uit de bus. Spanje: Don Derop (Lars suggereerde ook Valdodos, maar ik vond de mijne stukken beter). Japan: Foetsji Moeti. Engeland: Sir Pent. Frankrijk: Fureur. Noorwegen: Olav Beck. USA: Shitler (dat was een makkie, geef ik toe). Indianenreservaten: Winnetoe-titochni. Rusland: Moldimov. (Vandaar is het een kleine stap naar) Bulgarije: Slarottimov. Turkije: Satan Halum.

You owe me, von Trier.

Bye bye Baygon

Een hele zomer lang onvermoeibaar op vliegen meppen is, daar ben ik nu wel achter, een tijdrovende, enerverende en vooral nutteloze bezigheid. Vliegen zullen ons altijd overvleugelen. Daar is geen kruid, zelfs geen Baygon (bye bye beestjes, my ass) tegen opgewassen. Iedereen heeft het ook altijd maar over de vlieg, alsof het één pot nat is. Ik ben me gaan verdiepen in de Musca domestica en consoorten en mijn oordeel is éénduidig: vliegen zijn geen eendagsvliegen, ze verdienen ons respect, ontzag en interesse, zélfs als ze een obstinate voorkeur hebben voor mijn behaarde armen en benen. In onze streken maken de blauwe bromvlieg, de groene keizersvlieg en de grijze vleesvlieg de binnenhuiselijkheid onveilig. Ze leggen zonder uitzondering eitjes dat het een aard heeft. Eén vlieg heeft zowat 5000 nakomelingen. Waarom uzelf dan nog een vliegmepelleboog slaan? Eén dag na de eierworp komen de larven al naar buiten. Ze leven en teren op op organische materie zoals daar zijn een lijk, huisvuil of uitwerpselen. U kan maar beter vriendjes blijven met de vliegen in de buurt. Bye bye Baygon dus. Vliegen zijn geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken. Ze vervellen drie keer en transformeren dan vrolijk in poppen. Na uit de pop te zijn gekomen, groeien vliegen niet verder. Kleine vliegen zijn geen jonge vliegen, maar vliegen die als larve niet genoeg te eten hebben gehad. Graag een beetje respect bijgevolg. Pakweg 36 uur nadat het wijfie uit de pop is geklauterd, is ze klaar voor de paring. Hoofdpijn is de dames vreemd. De mannetjesvlieg doet het op zijn hondjes, hij klimt op haar rug (jij kan mijn rug op maakt ze hem al brommende diets) en spuit zijn sperma in. De vrouwvlieg vogelt niet vaak, in principe paart ze slechts één keer, het nuttige aan het aangename weliswaar, maar het blijft een mager beestje. Ze hamstert het sperma zodat ze het voor verschillende legsels kan gebruiken. Edoch, ook aan de hengst in de vlieg is gedacht. De mannetjes pakken alles wat ze kunnen krijgen in hun territorium. Andere mannen worden vliegensvlug uit de saloon gegooid. Nur Stamgäste. 

La falta de comunicación

Kent u Uta Manning? Tot voor een week had ik nog nooit van het mens gehoord. Tot ik een e-mail van haar aantrof in mijn mailbox. Louche zaak, was mijn eerste reflex. Spam. U moet maar eens googelen op de firmanaam LTW EU. Nochtans schijnt de firma - actief in de Spaanse transportsector- echt te bestaan. Sinds lezing van onderstaand schrijven zijn mijn tenen krullende van plaatsvervangende schaamte. De firma van Uta heeft een vertaaldienst nodig. Daar zou zelfs een duurbetaalde externe consultant achter komen.

 

Dag!

Indien U bent in de samenwerking met een scherp gekwalificeerd leiderteam belang gestellt  , dat de kwaliteit van onze diensten ophaald en op ruime schaal een gezin, dan alleen medewerkers is… dit plek is voor U.

Compagnie LTW Logwin eu, die zich met logistiek en allen bijkomstigen diensten occupeerd, vergrootte haar personeel in Eurozone en zoekt ergens naar medewerker voor part time werk in dienstverlening van onze clienteel.

Eisen tot sollicitanten:

Leeftijd van 19 tot 52 jaar oud
Hoger of middelbaar onderwijs
Europees burgerschap of europees visum
Zekerder  Computer- en Internetgebruiker, MS Office, geletterd bij schrijven en spraak. Mobiliteit en punctualiteit.
Wij verzorgen de scholing. Ervaringen zijn niet verplicht.

Basiskennisse van Engels zijn obligatorisch!

Beloning:

Maandelijks salaris + tantieme
Added values : ja
Zender  Uw personalia uit naar ons E-mail: [email protected]
______
Hello!

LTW Logwin a logistic and trasportation company is looking for new representatives in European region. We're offering a part-time position. Candidates should be 20-50 years old. We offer training, salary. Basic English knowledge is necessary. Basic PC knowledge is welcomed. For additional information please contact us at: [email protected]

Vaarwel, Caroline