MELANCHOLIA.

Koorddanser

In moeilijke momenten en op verloren dagen kan ik gelukkig altijd terugvallen op oude zekerheden die mij gegarandeerd troost en houvast bieden. Zelfs al gaat dit liedje van Frank Boeijen over een koorddanser.

 

Elke dag voer ik een gesprek
Een gesprek hier in mijn hoofd
Over wat ik allemaal gedaan heb
Over wat er allemaal is gebeurd
Over wat ik allemaal misdaan heb
Elke dag praat ik met mezelf
Zonder woorden maar als in een droom
Dan zie ik voor me ontevreden vrienden
Vrienden met onbegrepen vriendinnen
En ik sta aan de kant
Hoe strak is het koord waarop ik dans
Tussen mijn hoofd en mijn hart
Hoe lang zal het zijn voordat ik val
Tussen mijn hoofd en mijn hart
Elke dag vraag ik aan mezelf
Wanneer ben ik oud en wijs genoeg
Zonder twijfels of onbezonnen daden
Een zonderling berooid en verlaten
Van God en alleman
Want hoe sterk is dit koord waarop ik dans
Tussen mijn hoofd en mijn hart
Hoe lang zal het zijn voordat ik val
Tussen mijn hoofd en mijn hart
Het leven van een koorddanser
In balans uit balans
In balans
Want hoe sterk is dit koord
Tussen mijn hoofd en mijn hart
Hoelang zal het zijn voordat ik val
Tussen mijn hoofd en mijn hart

Ask the mountains

 

De allereerste cd die ik ooit kocht, was Themes van Vangelis. Ik weet nog precies waar ik 'm kocht. In de Tiensestraat in Leuven, op een vrijdagnamiddag, met mijn eigen bijeengespaarde zakgeldcentjes. Themes is een soortement best of van de Griek, daterend uit 1989, opgenomen in AAD. Geen perfecte geluidskwaliteit, maar een enorme stap vooruit vergeleken met het vinyl dat toen de dansvloer onveilig placht te maken. Op deze verzamelaar stond niet de track Ask the mountains, aangezien moederplaat Voices dateert uit 1995. De combinatie Ask the mountains, de bijhorende videoclip in HD en de ultrabreekbare stem van de Zweedse sirene Kristina Ulrika Nordenstam levert bij mij gegarandeerd een fikse hoogsensitieve huilbui op. Zeg maar emotionele wolkbreuk. Een meteoorregen van auditieve en visuele prikkels slaat in op mijn antennepark en veroorzaakt hier en daar kortsluiting en stroomuitval. Bij het bekijken van deze clip overvalt mij telkens weer een immanent gevoel van dankbaarheid jegens mijn hoogsensitieve vrienden en vriendinnen, mensen die het tranendal hier draaglijker maken en mij af en toe zelfs een zeldzaam moment van gelukzaligheid bezorgen. Ik zie jullie allemaal graag. Ik weet dat jullie het, net als ik, erg lastig hebben in deze koude zweepmaatschappij. Ik vind troost en erkenning bij jullie, dat kleine broodnodige porretje-in-de-rug om toch maar voort te doen. Bedankt. Van harte. Het ga jullie goed.

Autumn by the lake

autumn by the lake from Bart van der Gaag on Vimeo.

Geduld is een stille vorm van onvoorwaardelijke liefde. Geduld wordt altijd beloond. De nachten zijn weer geruisloos aan het rillen geslagen. De herfst heeft de zomer voorlopig definitief kopje-onder geduwd. Binnenkort regeren de donkere dagen en donkere gedachten. Het winteruur kan niet snel genoeg daar zijn. Herfst. Een zalige tijd van lezen, erg veel lezen, schrijven met tranen in de ogen, korte dagen die plat op de blote buik gaan voor La Tristesse. Zij die de herfst als een tussenseizoen zien, zij dwalen. Zij willen de waarheid niet onder ogen zien. Herfst is geen banaal kwartaal. Zoals de roestige blaadjes op de grond vallen, zo brengt herfst de mensen weer met de voetjes op de grond.

 

Uppsala, Zweden. Vroege ochtend. Verblindende ochtendzon die weigert kleur te bekennen. Het meer Fjällnora. Alleen, eenzaam, verlaten. Een redderstoren als stille getuige van zomerse uitgelatenheid. Waterfietsen liggen freewheelend aan de ketting. Niets dan dansende ganzen. Stefka Sabotinova - klinkt als Stefka Kostadinova, hoog Stefka, spring omhoog Stefka! - zingt Bulgaarse folk. Prituri se planinata. Stefka stierf afgelopen zomer op 80-jarige leeftijd. Ze maakte deel uit van Le Mystère des Voix Bulgares. Ik krijg kippenvel als ik haar stem hoor. Het is herfst, dus mag het.

The Smiths Project

De Engelse zangeres en muzikante Janice Whaley waagt zich aan een risicovol en  tot de verbeelding sprekend muzikaal project. Met The Smiths Project heeft ze zich ten doel gesteld om voor het einde van 2010 alle ooit uitgegeven nummers van The Smiths te coveren, met als enige instrument her bloody own voice. Voor de bewerkingen stapelt Whaley vocaal op vocaal en maakt ze human beatbox-achtige geluiden voor de ritmes. Haar stem is desnoods hevig omlaag gepitcht om de lagere klanken te halen. De eindresultaten zijn op zijn minst bijzonder en bij momenten zelfs bloedmooi. Soms zitten er volgens Whaley letterlijk tientallen stemlaagjes in één song, hetgeen het project erg arbeidsintensief maakt. Razend benieuwd om te weten wat de heren van The Smiths zaliger er zelf van vinden.

Source

The sound of science

Some people don't like the sound of science. But I do. Ik hou van wetenschap. Ik hou van proefbuisbaby-uitvinders die verketterd worden door het Vaticaan. Ik hou van Marie Curie. Ik hou van uranium, maar ook van strontium. Ik hou van fysica, maar ook van metafysica. Ik hou van What the bleep do we know? Ik hou van Gödel, Escher en Bach. Ik hou van de beelden van een kataraktoperatie, maar ook van tranen, vrouwelijke en mannelijke. Ik hou al 25 jaar van de 5 te kennen vertalingen van het woord ratio in de Verba: 1.aangelegenheid 2.berekening 3.methode 4.verstand 5.redelijke grond. Never forget.

 

Uitgestrekt

Dinsdagavond was ik in het NTGent op de boekvoorstelling van Om Gent gedicht, de door Guido Lauwaert geselecteerde bloemlezing van meer dan honderd gedichten over Gent, chronologisch geordend van 1840 tot nu. Veel en schoon volk in de zaal - hartverwarmend voor een stiel waarmee men niet eens het zout op een zak chips verdient. Zelfs een Vlaamse voogdijminister van Milieu, Natuur en nog iets tekende present, al zal ze nooit de sympathieprijs winnen wegens kille stem en aangeboren afstandelijkheid (beste Guido, U dit, U dat, U si, U la). Links en rechts van de bühne meer dan 100 flessen Duvel met poëziebubbels, één voor elk opgenomen gedicht. "De nog levende dichters mogen hun fles komen ophalen", aldus Guido Lauwaert, die duidelijk zwaar onder de indruk was en daardoor niet in zijn normale sas. "De dode dichters uiteraard niet." De dode dichters uiteraard niet. De dichters gaan voorbij, dacht ik, maar hun poëzie blijft verderleven. Zo zal alles niet voor niets geweest zijn. Troost voor zij die uitgestrekt in hun kist liggen.


UITGESTREKT (Patricia de Martelaere)


Je schiet mij steeds opnieuw te binnen
als pijn, honger, als herinnering.
Ik ga mij weer aan jou te buiten
mijn binnenpret, mijn duizendpoot
mijn buitensporig lief. Waar zal
ik aan beginnen - je bent
zo uitgestrekt. Na jou
kom jij opnieuw.



(uit: Mijn tweede stem, Gedichten uitgezocht en toegelicht door Guido Lauwaert)

Overweldigend grijs

Ik heb gisteren een handvol uren op de fiets gezeten, meestal beukend tegen de wind in. Af en toe viel er vunzige motregen uit het zware wolkendek. De wolken waren overweldigend grijs. Toch heb ik de hele rit lang met een zonnestralen weerkaatsende fietsbril gereden. De regendruppels teisterden mijn bril, ze trokken voortdurend verticale mini-riviertjes die het zicht sterk beperkten. Ik reed moederziel alleen, werd om de haverklap ingehaald door veteranen van vele oorlogen. De benen waren niet goed.
Ik heb wel vaker de neiging mijn aangezicht te verbergen achter een donkere bril. Per slot van rekening ben ik een zwartkijker. Maar er is meer. Het is ook een kwestie van zelfbescherming. Achter een bril voel ik me veilig, onbekeken, terwijl ik wel de mensen om mij heen kan monsteren. Ik kijk graag naar mensen. Een zonnebril heeft voor mij nog een ander groot voordeel: ik kan huilen zonder dat iemand het merkt. Vandaag heb ik meermaals de sterke aandrang gevoeld om te huilen tijdens het fietsen. Rurale, door God en alleman verlaten streken kunnen mij diep raken. Ontelbare boerderijen in the middle of nowhere ben ik voorbijgereden, mezelf telkens opnieuw de vraag stellend: hoe overléven die mensen hier? Wat houdt hen recht? Wat doet hen dag na dag voortploeteren en aanmodderen? Soms ook dacht ik: zou hier ergens in de stal een touw aan het plafond hangen voor het geval ...?
De rit onder een troosteloos grijs deken had een verrassing in petto. Na jaren uit mijn gedachten te zijn verdwenen, moest ik plots weer aan Een Hollandse hemel van Frank Boeijen denken. Bloedmooie tekst op een bed van prachtig pianospel. Geschapen voor een regenrit met betraande zonnebril.

 

Er zijn van die dagen
Dat alles dicht zit
In mijn hoofd een lied op de
Deur bonst
Gevangen is
Er zijn van die dagen
Dat ik huil
Van blijdschap of woede
Of gewoon zomaar
Er zijn van die dagen
Als eilanden in de zee
Van voorbije tijd
Wat geweest is is geweest
Er zijn van die dagen
Die donker zijn
Een Hollandse hemel
Overweldigend grijs
Alles wat ik heb
Zijn twee handen
Waarmee ik voor jou
Iets maken kan
Alles wat ik heb
Zijn twee handen
Waarmee ik voor jou
Iets maken kan
Alles wat ik heb
Is dit lied
Is alles wat ik heb
Meer niet
Er zijn van die dagen
Als eilanden in de zee
Onder een Hollandse hemel
Overweldigend grijs
Alles wat ik heb
Zijn twee handen
Waarmee ik voor jou
Iets maken kan
Alles wat ik heb
Zijn twee handen
Waarmee ik voor jou
Iets maken kan
Alles wat ik heb
Is dit lied
Is alles wat ik heb
Meer niet
Alles wat ik heb
Is voor jou

 

 

Download 07 Een Hollandse Hemel

 

De cirkel is rond

Ik had het zeldzame voorrecht even een blik te kunnen werpen op de iPod van Antony Hegarty, frontman van Antony & The Johnsons. Het album The Kick Inside van Kate Bush staat erop. Antony verwoordde het op zijn zalige eigen manier. 'Al dertig jaar luister ik telkens naar deze plaat. Tot op vandaag blijven al haar liedjes aanvoelen als kleine, heldere dauwdruppeltjes. Kate Bush is zo gul en warm in haar kunst, maar toch ongrijpbaar. The Man with the Child in His Eyes is onovertroffen. Ik hou zó van haar!' Rustig maar, Antony. Ook ik draag Kate al mee vanaf mijn luisterbare leeftijd. Ik bewonder mateloos haar koppigheid, haar prettige gestoordheid en haar kwetsbaarheid. We zijn allebei door de Hel gegaan. Elke keer als ik luister naar de song This Woman's Work, ga ik huilen als een klein kind. Ik heb het nu ook weer tijdens het schrijven van dit logje. Geen enkele artiest heeft bij mij ooit zo'n traantsunami veroorzaakt. Tot mijn aangename verbazing staat ook de plaat Vivian & Ondine van William Basinski erop. William Basinski... iemand? Ik ken zijn muziek al heel lang en draai die regelmatig op ontieglijke uren. Hele lange, melancholische nummers, schijnbaar repetitief, duister als de nacht. Antony fluistert: 'William is niet alleen een vriend van me, maar ook een geweldige avant-garde-componist. Zijn meditatieve en melancholische muziekjes hebben een bijzonder effect op mij. Ik speel ze heel vaak 's nachts om in slaap te raken of tot rust te komen als mijn hoofd dreigt te ontploffen.' Juist. Heel juist. Basinski is de DOVO van de muziekwereld, een ontmijner pur sang. Van mijn hoofd. In 2003 verscheen een album van hem met de titel... Melancholia. De cirkel is rond.

World Suicide Prevention Day 2010

Ik heb niet de gewoonte verjaardagen, feestdagen en Dagen van... op de dag zelf te vieren en herdenken. Daarvoor ben ik net iets te veel dwarsligger. Gisteren was het Wereld Zelfmoord Preventiedag. Op zich bizar dat men daar een Dag voor in het leven heeft geroepen, al is het natuurlijk beter dan niets. Er valt niets te vieren, in het beste geval is er iemand te herdenken - als er al begrip kan worden opgebracht voor de uitstap. Zelfmoordpreventie vind ik ten andere een behoorlijk lege doos. Hoe kan iemand ervoor zorgen dat iemand anders geen zelfmoord pleegt? Erg ambitieuze doelstelling.

Gisteravond was het donker in mijn hoofd en dus besloot ik een kaars aan te steken om alle mensen te herdenken die zichzelf van het leven beroofd hebben. Roofmoord, bedenk ik net. Ik zette me neer op mijn knusse amygdala en begon te lezen.

Geen enkele cultuur is immuun voor suïcide. Als men preventieprogramma's wil doen slagen, dan moet rekening worden gehouden met de culturele component.  Elk jaar pleegt 1 miljoen mensen op deze planeet zelfmoord, goed voor 1,5 % van alle overlijdens. Suïcide is de 10de doodsoorzaak. Elke 40 seconden pleegt iemand zelfmoord. In Oost-Europa, met name in voormalige communistische republieken (Wit-Rusland, Litouwen, Rusland), worden tot 40 zelfdodingen per 100 000 inwoners geregistreerd. Ook Azië is een regio waar de toestand zeer zorgwekkend oogt. China, Japan en India vertegenwoordigen samen 30 % van alle zelfdodingen. Suïcide is de tweede doodsoorzaak bij jonge mannen in Europa. Wereldwijd (Aboriginals in Australië, Maori in Nieuw-Zeeland, Indianen in Canada en USA) lijkt de inheemse bevolking vatbaarder dan de rest van de bevolking.

Ik ben geen necrofiel, verre van, maar door de jaren heen ben ik me gaan verdiepen in het waarom van zelfdodingen. Misschien is het wel het beste antidotum tegen mijn eigen vrijwillig verscheiden.

WHO_Podcast_077

Moments in life

Het is tijd voor een ode aan mezelf. Aan mijn gehate en geliefde hoogsensitiviteit. Ik heb 100 antennes die dag en nacht signalen van alle slag opvangen, ongekuist, ongefilterd. Ik capteer veel. Ik registreer veel. Ik weet veel. Ik voel veel, ik voorvoel veel. Ik voorspel veel, vaak akelig precies. Ik raak 100 keer zo vaak onder de indruk als de meeste anderen. Dat maakt dat ik veel meer tijd nodig heb om die indrukken te verwerken. Een nachtuil word je niet out of the blue. Weinig mensen kunnen zich invoelen in hetgeen ik voel. Maar er zijn er. Ik vóel dat ze lotgenoten zijn of ze zeggen het gewoon zelf. Het zijn stuk voor stuk prachtige, gevoelige, monumentale mensen. Monumenten van mensen. Moments in life is voor mij een heerlijk troostend filmpje. Zoveel momenten waarbij ik zo lang bleef stilstaan... en daardoor noodgedwongen the train of life miste. Een en ander maakt dat ik mij niet bijster thuisvoel in het 'normale' leven dat de meeste mensen leiden (lijden?). Ik loop er regelmatig verloren. En haast niemand die het ziet. Tenzij die prachtige mensen van zo-even.