MELANCHOLIA.

Triangel

In de meest deprimerende maand van het jaar - september - zal ik binnenkort vier gedichten voordragen ten aanhore van een kunstenaarscollectief dat luistert naar de welluidende naam Triangel. Voordragen, het is geleden van Janneke Maan in 1987, toen ik oraal en pseudo-oratorisch wat regeltjes opzegde die toevallig rijmden en dichtten zonder hun gat op te lichten. Om maar te zeggen dat ik over weinig anciënniteit in deze beschik. Toch zal het moeten gebeuren, met een gegarandeerd hese stem, zweet in de reet en een opgezwollen buik. Alles welbeschouwd is poëzie voordragen allesbehalve iets artistieks of kunstzinnigs. De dichter schrikt zich een ongeluk als hij zijn eigen stem hoort, gaat alras in draf om zich uiteindelijk te vergalopperen in het laatste kwatrijn. Hij rammelt zijn tekst af aan lichtsnelheid om er zo snel mogelijk vanaf te zijn. Alles liever dan het voetlicht en de dodende blikken van collega's. Dichters kunnen geen gedichten van andere dichters zien of horen. Bovendien moet je poëzie lezen en niet aanhoren. Woorden gaan het ene oor in en het andere weer uit. Het hoofd is een doorgeefluik met een ingang en een uitgang. De dichter zal geheid twee keer afgaan. Ik dus ook. Een eerste keer van het podium, een tweede keer in hoofde van het publiek. De derde afgang is zo vanzelfsprekend en universeel dat ik 'm hier niet eens meer vermeld: de bundel verkoopt voor geen meter.   

Misschien

Misschien moet ik af en toe maar weer de kloof beginnen dichten op papier.

Handgemeen

Hij had het gezocht. Maandenlang al had hij het gezocht. Ik was toevallig op het verkeerde moment in de buurt. Moegetreiterd, schor geschreeuwd, waarschuwingszat. Ik ging de deur binnen die er al drie maand niet meer hing. Hij wachtte mij op. Ik trapte met één been vooruit, een beetje zoals karateka's plegen te doen, maar veel knulliger en vele malen minder gecibleerd. Hij viel achterover op bed, een varkensstal - ik heb er geen andere woorden voor. Ik sprong op hem. Terwijl ik zijn hoofd met een knie in bedwang hield, stootte ik met de linkervuist herhaaldelijk in de borstkas. Hij zat gevangen. Nee, nee! Niet doen, please, ik ga dood! Ik trok aan zijn vettige haren tot er een pluk aan mijn vingers kleefde. Zijn aangezicht werd helemaal rood, zo rood dat duwrijpe puisten weer in hun poriënholen doken. Ik ging weg op zoek naar een hap adem. Daarvan profiteerde hij om naar de badkamer te vluchten. Toen ik eindelijk de deur geforceerd had - geen sinecure op voortdurend wegglijdende kousenvoeten - was er van hem geen spoor meer te bekennen. Het raampje stond wagenwijd open. Ik draaide me, ging naar de huisapotheek, nam een grote pil uit de blister, legde me neer op bed en wachtte op het niets.

Manifesto

Strak in het pak zit ik, zit hij, zit het Praesidium. Alle toeters en bellen zijn weg. Ik voel me Mark Hollis, de zanger van Talk Talk die gaandeweg synthtapijten ging oprollen en zonder aarzelen meegaf met spullenhulp. Op de duur al het muzikaal personeel weg. Alleen nog stilte.

Het zaailand is klaar. Het werk is àf. Weg franje, weg CSS. The medium is not the message. The manifesto is the message. Onverdroten en noest schrijf ik de ideologie van de Grote Wereldstaking neer. Er zal een dag komen dat het weblog MELANCHOLIA een Manifest wordt dat aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. Zwart op wit, met heel af en toe nog een vluchtstrook grijswaarden. 

Ik zit op een eiland en vaar binnenkort naar een ander. Anders zal het niet zijn.

5j x 140t

Naar het schijnt zit ik vandaag precies vijf jaar op Twitter. Ik heb het van anderen, zelf ben ik daar niet zo mee bezig, al moet ik ook dat weer relativeren omdat roemvolle jaartallen mijn dada zijn. Een mens wil bij zo'n gelegenheid wel eens gaan grasduinen in zijn archief. Mijn archief neemt intussen, na jaren intensief verblijf in alle uithoeken van het internet, significante proporties aan.

In de loop der tijden heb ik mij bezondigd aan het schrijven van allerlei zooitjes en zootjes, van ultrakort tot slaapverwekkend lang. Koelbloedig, hekelzwanger, badinerend, ironiserend, cynisch, dichtend en woordenloos. Alle denkbare gemoedsgesteltenissen zijn onderhand de revue gepasseerd, de toppen van mijn vingers kwellend tot het bloed besloot halverwege de vingerknoken rechtsomkeer te maken.

Ooit werd ik door de meerderheid van de middelbare klas de koning van de oneliner genoemd, een eretitel die ik pront en met de nodige egards droeg. Decennia later hoeft het dus niet te verbazen dat ik me nog steeds het best voel daar waar een mens niet de kans krijgt oeverloos woorden te kakken: Twitter. 

Daar sta ik dan, vijf jaar later, met 20 500 tweets op de teller, terwijl ik gestalkt word door 500 volgers en op mijn beurt geabonneerd ben op 700 en nog wat mannen en vrouwen met 140 karakters.  Zij die enige dedain vermoeden bij voorgaande zin, dien ik teleur te stellen. Twitter is mijn favoriete sociale medium. Geen gedraai rond de pot. Regelmatig een gat in de nieuwsmarkt waar een twitteraar induikt. Fijnbesnaarde humor. Geen gedoe met likes, geen vriendjespolitiek, geen reactie om de reactie zoals op dat verderfelijke en kankerverwekkende Facebook, niet meer of niet minder dan de hoerenbuurt van het internet. Facebook is vuil en achtersteeglijk. Het krioelt er van de stront- en vuurvliegen. Een fatsoenlijk mens loopt er doorheen met gebogen hoofd en de hand op de knip.  

Vaak reeds heb ik overwogen Facebook te verlaten. Facebook ergert me van langsom meer. Ik heb nog nooit ook maar één seconde overwogen Twitter vaarwel te zeggen. Ik ben een kwaliteitsmens. Twitter is Champions League, terwijl Facebook meestal in provinciale speelt en heel soms in bevordering. 

Iedereen aan de iPad op school: need of nice to have?

Onderstaand artikel van mij werd onlangs gepubliceerd in het derde nummer van EduBIT-info (jaargang 1, nummer 3), het driemaandelijkse tijdschrift van de vakvereniging voor ICT-coördinatoren en directeurs omtrent ICT-beleid en ICT-beheer.

Wie een beroep wil doen op mijn diensten voor het schrijven van ICT-gerelateerde artikels of voor de job van pc- en netwerktechnicus of ICT-coördinator, mag mij altijd per e-mail contacteren via dit weblog ([email protected]).

 

Stelt u zich een middelbare school voor waar alle leerlingen én leerkrachten hun eigen iPad hebben. In september wordt dit werkelijkheid voor 700 leerlingen en 100 leerkrachten in de Sint-Jozefshandelschool en het Sint-Pieterscollege van Blankenberge. Pionierswerk in onderwijzend Vlaanderen? Zeker. Meteen dringen zich echter een aantal praktische vragen op maar ook fundamentele, zoals : zijn tablets in de klas louter de hype van het ogenblik (en sterven ze per definitie binnen afzienbare tijd een zachte dood) of zorgen ze integendeel voor een onomkeerbare omwenteling die leerlingen en leerkrachten op een compleet andere manier zal doen leren en aanleren?

In de kuststad is men alvast niet over één nacht ijs gegaan. Het proefproject met een iPad-klas tijdens het lopende schooljaar was dermate overtuigend dat de directie begin ’12 groen licht gaf voor een heuse iPad-school. De argumenten van het schoolbestuur zijn van velerlei aard. Tablets hebben een motiverende invloed op leerlingen en dagen hen uit om zelfstandig met leerstof om te gaan. Een Britse studie, uitgevoerd op de schoolvloer, toont aan dat schoolprestaties verbeteren. Het ex cathedra lesgeven van weleer maakt plaats voor een nieuwe relatie tussen leraar en leerling, waarbij iedereen van en aan elkaar leert. Differentiatie wordt gestimuleerd omdat leerlingen zich op eigen tempo bepaalde leerpaden eigen moeten maken. Het beleid dat gericht is op gelijke onderwijskansen krijgt een duwtje in de rug, aangezien de iPad na schooltijd mee de (overigens veel lichtere) rugzak in gaat en een nieuwe rol vervult binnen het gezin. Zo gaat uiteindelijk niet alleen de school maar ook het gezin aan de iPad.

Allemaal goed en wel, maar is zo’n iPad betaalbaar voor een doorsneegezin? Leerlingen (lees: de ouders) financieren gedurende drie jaar (€40 per trimester) een deel van hun iPad. Vanaf het vierde jaar is de tablet van hen. Wie zijn iPad eerder wil aankopen, kan dit bij het begin van elke jaarschijf doen aan restwaarde. iPadden kost geld – denk maar aan de investeringen in een volledig draadloos (én beveiligd) netwerk en de betalende apps -  , maar heeft ook gunstige effecten op een aantal uitgavenposten van ouders en scholen. Het aantal kopieën per leerling zou drastisch moeten dalen. De klassieke boekenlijst wordt korter (digitale handboeken zijn duurder dan papieren handboeken, maar zijn wel altijd up-to-date). Printers en cd-spelers verliezen aan belang. Zakrekenmachines en atlassen worden overbodig.  

De algemene invoering van de tablet heeft niet alleen repercussies voor leraars en leerlingen, ook uitgeverijen en lerarenopleidingen zien zichzelf in vraag gesteld. Zij staan voor de zware uitdaging om lesmateriaal te herdenken en vertalen naar tablets én hun gebruikers. Per slot van rekening is en blijft onderwijs een opdracht van en voor mensen.

#Wijvenweek De kooi van Faraday

 

Ik word elke ochtend als eerste van ons beiden wakker. Hij ligt nog na te snurken, na een nacht waarin hij mij meermaals bewust of onbewust betast heeft op plaatsen die het daglicht schuwen. Sinds jaar en dag slaapt hij naakt. Op een dag - of beter nacht - is hij ermee begonnen. Hij houdt het nu al meer dan tien jaar vol, op de tonen van zomers gekrekel maar ook van winters gekraak. Vroeger lepelde hij elke nacht. Die tijd is al lang voorbij. Hooguit vindt een verdwaalde dij een andere die al opgewarmd aanvoelt. Ik denk dat de liefde weg is. Wat rest is vleselijke drang, libido, instant geilheid. Vroeger kocht hij sexy lingerie voor me, die ik gewillig aantrok om hem te behagen. Ik kan me intussen niet meer herinneren wanneer ik nog eens op vers textiel werd getrakteerd. Mijn slipjes zijn letterlijk tot op de draad versleten. De balijnen knallen uit mijn bustehouders. Er zijn nachten dat de slaapkamer vol driften hangt, nachten waarin hij plots verandert in een verstokte buikslaper. Het metronomische priemen van zijn stokstijve fallus in de matras. Ik ben niet naïef. Hij begeert mijn kont, mijn borsten, mijn dijen, maar niet de eigenares. 

Ik sta 's ochtends ook als eerste op. Koffie zetten. Tegen mezelf praten. Het rustgevende geluid van geloosde warme urine. Ik weet zeker dat het eerste dat hij doet bij het wakker worden, het strelen van zijn penis is. Ik denk wel eens dat alle mannen dat doen. Even voelen. Is hij er nog? Oef. Snel wat voorhuidjoggen onder de lakens nu ik alleen ben. Hij heeft het voortdurend over andere vrouwen. Vrouwen op televisie, op het werk, op Facebook. Die laatste categorie noemt hij vriendinnen. Ik noem dat een slag in mijn gezicht. Jij bent mijn enige vriendin, zei hij mij ooit, onder vier ogen, een paar seconden voor hij mij ten huwelijk vroeg. Ik ben niet te beroerd om de waarheid onder ogen te zien, namelijk dat ik alleen nog maar een juridische band met hem heb. Wij zijn man en vrouw. In goede en kwade dagen was de afspraak. Momenteel alleen in kwade dagen. Hij heeft me opgegeven, maar ik weiger te gaan, me te laten gaan. Ik collaboreer met de spiegel, die een mooie vrouw toont zonder rimpels of couperose. Ik verf mijn lippen, behoorlijk opvallend, sommigen zouden zeggen hoerig. Ik gebruik bescheiden mascara en fond de teint. Ik parfumeer me met het parfum dat hij voor mijn Kerst cadeau deed. Vroeger kreeg ik elk jaar op Valentijn een nieuw flacon van telkens een ander geurtje. Vandaag is de vuistregel dat goed stockbeheer ook voor luxe geldt.

Wanneer ik me aankleed, dan bekijk ik mezelf als zijnde bekeken door mannen. Ik weet wat mijn man mooi vindt, maar nog meer ben ik gaan leren waar andere mannen van houden. Ooit was ik het kleren-deftig-onder-de-knie-meisje dat gehoorzaam was aan haar eigenaar. Het verschil met de kledingstijl die ik me vandaag aanmeet kan niet groter zijn. Alles is gegroeid. De lengte van mijn hakken, mijn haar, de lengte van mijn halsketting, de lengte van het stuk dijvlees dat blootgesteld is aan het mannelijk oog. Ik herinner me nog die barmhartige lentedag in 2005, toen ik me naar de kledingcontainer sleepte en er een stapel leggings, trainingbroeken en overmaatse wollen truien ging deponeren. Sindsdien regeren de fleurige kleedjes die gewillig opwaaien door de wind. Ik heb mijn benen leren scheren en vervolgens kruisen. Ik heb door dat verleiden een kwestie van geven en nemen is. Geef me drie attributen - rokje, glanzende nylons en laarzen - en ik steel meteen hun ogen. Vervolgens kleden ze me met diezelfde ogen uit. Het is altijd voor beiden een win/win.

Het gebrek aan aandacht binnen de muren van het huwelijk compenseer ik met uithuizige belangstelling. Mannen in de openbaarheid. Ze houden de deur voor me open. Ze drentelen aan een roltrap om een afstand van drie treden in te stellen zodat ze, gedekt door overmacht, onder mijn kleedje kunnen gluren. Ze monsteren mijn kont terwijl ik in de tijdschriftenafdeling van de supermarkt een magazine doorblader. In de lift kijken ze in mijn decolleté. Out of the blue vragen ze me naar het uur om mijn stem te kunnen horen.

Meer dan ooit voel ik me vrouw. De gouden kooi van Faraday is voltooid verleden tijd. One day I flew away.  

#Wijvenweek

 

Diep in mij, hopeloos verstrengeld tussen sluitspier en fallus, zit een dijk van een wijf. Wij cohabiteren niet ondanks maar dankzij onze veel-zijdigheid. Ik hou van haar en zij van mij. Zij is mijn klankbord, de finishing female touch die mij leidt en doet lijden. Het is dan ook een eer en een genoegen als man/vrouw te mogen participeren aan de wijvenweek. Maskers af luidt het thema dit jaar. Ik zal eens wat af- en uitgooien zie. Maskers  uiteraard, maar ook vrouwenslipjes, pudeur en haarkapperspraat. U bent gewaarschuwd. See you next week. #wijvenweek

Even geduld

Geduld is een stille vorm van liefde. Enig geduld is wat ik van u durf te vragen, beste lezer. Want binnenin, ergens langs de wanden van de ingewanden, speelt een virusje verstoppertje. Hij - want het is een hij, vir is Latijn voor 'man'- houdt zich schuil in de Tora Bora tussen dik, dun, twaalfvingerig en endel (endel is geen toevallige naam voor het laatste stukje darm voor de uitgang, end is Engels voor 'einde, uiteinde'). Ik probeer 'm angstvallig te betrappen om vervolgens zijn kop te kunnen afhakken. Intussen verblijf ik, hoogachtend, ergens tussen kramp en hoop, heen en weer gesmeten tussen water en wind. De essentie van flatulentie is dat het zal koelen zonder blazen.

Brief aan MELANCHOLIA

 

Geachte Melancholia, of beter: MELANCHOLIA. Ik weet dat u prat gaat op linguïstische accuratesse, dus bij deze met een hoofdletter.

Ik weet niet wie u bent, hoe u eruitziet, wat u slikt, of u naakt slaapt. Of toch, sommige dingen weet ik wel, het is te zeggen: ik heb sterke vermoedens, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. Ik lees u immers al jaren. Vanaf het prille begin. Ik heb alles van u gelezen. Ik heb u zien evolueren. Begin 2006 was het toen u met uw blog op de proppen kwam, niet? Ik heb niet de gewoonte brieven te schrijven aan mensen die ik niet ken en al zeker niet op deze manier. Dus toch maar, bij hoge uitzondering.

Uw stukjes raken me, vaak en veelvuldig. Het is geen happy huis-, tuin- en keukenliteratuur die u met de regelmatigheid van een klok op de mensheid loslaat. Ik denk niet dat u gelukkig bent. Dat is geen verplichting trouwens, dus trek het u vooral niet teveel aan. Ik ben zelf niet shiny & happy, misschien net daarom voel ik zoveel herkenning als ik u lees. Er hangt wel eens bloed aan uw pen, daar moet je lef voor hebben. Knap vind ik dat. Ik vind uw woordspelingen vaak grandioos. Soms lijkt het alsof alles bij u draait om woordspelingen, waardoor het soms moeilijk is om te achterhalen of u ernstig bent dan wel een spel speelt. Nu ik mezelf nalees, merk ik de u's waarmee ik u aanspreek. Ik weet dat u een hekel hebt aan gevousvoyeer. Ik zal het niet meer doen. 

Ik ben één van die talloze anonieme kopers van je bundel. Ik vind het niet erg dat mijn exemplaar niet gesigneerd is. Ik sta net als jij op mijn anonimiteit. Alhoewel je je natuurlijk duchtig hebt blootgegeven door poëzie uit te brengen. Er is geen weg meer terug nu. Trek het je niet aan. Ik wou dat ik ook zo met woorden kon breien. Ik moet mij noodgedwongen beperken tot een bol wol. Ik las ergens dat je nog een stapel gedichten in de kast hebt liggen die Interimliefde niet gehaald hebben. Zou het niet de moeite lonen deze gedichten vooralsnog uit te brengen, desnoods na een grondige opknapbeurt? Misschien ben je gewoon te streng voor jezelf...denk er eens over na als je wil.

Wat moet ik jou in godsnaam toewensen dit jaar? Dat je elke dag een stukje doodgaat, maar niet teveel? Dat je met de vingers in de neus het leven overleeft, zoals je dat zo mooi weet te zeggen? Ik weet het niet. De enige zekerheid die ik heb, is dat je een bloedhekel hebt aan hypocrisie, dus allicht ook aan dit gezeur van een koele minnaar van het leven? Misschien gooi je deze brief wel per direct in de vuilbak van je pc. Ik neem het je niet kwalijk. Ik zou het evenmin erg vinden mocht je mijn brief in al je tegendraadsheid op je weblog publiceren. Ik zie je er zelfs heel goed toe in staat, niet om de pure provocatie maar omdat je misschien wel een beetje begrip van mij voor jou bespeurt.

Terug even naar de u-vorm. Wat bent u toch een vreemde eet in de blogbijt! Wat voor rare gedachten spoken er toch door uw hoofd! Wat doet u uzelf toch aan door hier nooit eens iets lichtvoetigs te schrijven! Produceer onnozeliteiten! Kapperspraat! Hoe overleeft u dit toch?

Het zijn mijn zaken niet en je hebt nog gelijk ook. Ik moet je niet te lang enerveren. Blijf gewoon schrijven als vanouds. Ik lees je graag. Merci.

ps: als ik je een tip mag geven, probeer dan ook in het echte leven je grenzen te verleggen. Door bijvoorbeeld binnen dit en een jaar een halve marathon in minder dan 2 uur te lopen. 

Hartelijk,

een trouwe lezer(es)