Ik spoel terug naar pakweg drie weken geleden. Selah Sue zit op Canvas en bijna op de schoot van Bart Peeters. Ze draagt zoals steeds een zwarte broek, het trouwe verlengstuk van de donkere gedachten die in haar hoofd wonen. De suikerspin staat parmantig rechtop.
Ik heb haar altijd al de Vlaamse Amy Winehouse gevonden, hoewel ze ongetwijfeld een braaf Brabants meisje is. Leefdaal is London niet. Haar opgewektheid is gepoft, gepokt, gemazeld. Meticuleus medicamenteus. Haar glimlachjes zijn van sorbet. Ze smelten terwijl je ernaar kijkt. Ze wil een fragment terugzien uit een documentaire over Nina Simone. Nina snauwt naar het publiek. Nina is not happy. Zwarte Nina zingt alsof ze zit te sterven aan haar piano. Bart, de eeuwige positivo, blijft maar lachen. Hij hoort en ziet haar, maar luistert noch kijkt. Voor zijn ogen passeren alleen gesuikerde oliebollen.
Ik kom terug naar vandaag, de dag waarop ik me vermomde als lijkenpikker in een afgedankte bibliotheekpost. Alles moest weg aan een halve euro per boek. Ik gaf mijn stapel af aan een konijntje zonder Bancontact. Zo'n typetje dat het na decennia volgehouden engelengeduld geschopt had tot bibliotheekassistente - 'ik ben geen bibliothecaris'. Eén van de 11 boeken is De last van het leven - Zelfmoord in België en Nederland van Bart Demyttenaere. Ik sla het boek open op bladzijde 9, Voorwoord.
'Suïcidanten zijn wat de kanaries in de steenkoolmijnen waren: noodsignalen die de onleesbaarheid aangeven van een hectische en vereenzaamde wereld.' (S. de Wilde in een lezersbrief in De Morgen, 9 augustus 1999)
Een paar uur later lees ik dat Selah Sue opnieuw in een depressie zit.
Ik spoel opnieuw terug naar de uitgewoonde bibliotheek. Er herinner me dat er een boek van Joost Zwagerman lag, dat ik niet meenam. Zwagerman stapte een paar maanden geleden uit het leven. Hij was destijds in de ban geraakt van het thema zelfmoord, toen zijn vader en zijn beste vriend een zelfmoordpoging hadden ondernomen.
Selah Sue is meter van de 'Te Gek!?'-campagne die psychische problemen bespreekbaar wil maken. Op 9 juni 2015 zegt ze in De Morgen:
'Soms nog slechte dagen, maar ik ben niet meer labiel.'
Depressie is zoals de Knokteberg: een sluipmoordenaar van het zuiverste soort. De CO van de kopzorgen. Je ruikt het niet, je ziet het niet, maar plots ga je er wel aan dood.
Uit mijn Mac schalt 'Her Rituals' van Rafael Anton Irissari als een nekschot.
Laatste reacties