De tweevoeter in mij heeft links onderaan een probleem. Destijds schreef ik al met de rechterhand een gedicht waarin ik moest roeien met de nagelriemen waarover ik beschikte. Recent is ook de linkervoet ten prooi gevallen. Twee tenen zijn inmiddels nagelloos. Eentje is vlot herstellende, een andere ettert zonder voorgaande. De tenen zijn moe van de onophoudelijke verzweringen. De wonden gapen schaamteloos.
Het is de liefde die -onrechtstreeks- alles wegrukt. Ik help haar af en toe een paar handjes. Op het moment van de zelfverminking voel je wonder boven wonder niets. Algauw komt felrood bloed opborrelen, bloed dat vertrouwd en lekker smaakt. Na een paar minuten is de eerste - schuchtere - pijn aan boord die reuze meevalt. Het rood in de beek wordt snel donkerder tot het aan het stollen slaat. Daar, in het donkere bassin van het vlees, gaat het gisten en uiteindelijk etteren. De tijd en de liefde gaan een huwelijk aan en knagen samen aan de dikke tenen die tot op heden altijd buiten schot en vizier waren gebleven. Deze stompen der podologie zijn de nieuwe gijzelaars. Met de handen op de rug zitten ze aan de grond genageld in een vicieuze cirkel. Men doet van psychologische oorlogsvoering. Zodra de wonde genezen is en de teen de ziekenboeg heeft verlaten, herbegint het pulken. In principe gaat het snel. Een handvol potentiële infecties spant een hinderlaag en ligt te wachten.
Ik gebruik één desinfecteerder die voorzien is van cicatriserende en licht antiseptische eigenschappen - Inotyol. Daarnaast is er nog de vaste prik van de Rode Oplossing (roodsel noemde mijn vader het altijd), pipet inbegrepen. Daarmee markeer ik de plekken waar de nagels onderzee gaan. Ik geef de voorkeur aan de Franse benaming solution rouge, omdat het iets van Action Directe uitademt. Anarchisme en terreur zijn populaire begrippen bij onygofagen.
Laatste reacties