Malen

Per abuis ben ik er achtergekomen dat malen een niet-verspanende techniek is die met gebit of bussels hersenen bedreven dient te worden. Malen is per definitie geen delen, een doorgewinterd mathematicus zal dit met de ogen dicht affirmeren. Helaas pindakaas. Integendeel, het subcraniale malen leidt tot opstapeling in plaats van verpulvering. Het uiteindelijke resultaat is vermenigvuldiging, niet oplossing. Een even gepokt en gemazeld natuurpunter gaat bevestigen dat composthopen niet tot in de hemel groeien. Er is met andere woorden een limiet aan de vertering. Wie teveel slikt, braakt finaal een gifbal uit. De onweerstaanbare drang tot tobben en piekeren staat diametraal tegenover de wetenschap van de niersteenverbrijzelarij. We gaan hierover niet flauw doen: het lager onderwijs draagt een verpletterende verantwoordelijkheid in de opzettelijke besmetting van jonge jongens en meisjes. De dril  - het robotmatig afratelen, dag in dag uit, van de tafels van 1 tot 10, op vriendelijk doch dwingend verzoek van een juffrouw of meester - heeft een nefaste invloed. Precies daar worden de kiemen gelegd van de latere volwassen slapeloosheid.