Het wordt me niet gemakkelijk gemaakt en dat zal, helaas, onveranderd blijven. De status quo zit ingebakken in de gekgekwaste muren van het vochtige huis dat kreunt onder verzuchtingen, frustraties en onvoltooide dromen. Ooit heb ik er een gedicht over gepend - Klein Beschrijf - maar meer dan een druppel op de hete plaat van de woordenrijmelaar is die gecanvaste schreeuw nooit geweest. Ik liep haar zonet nog tegen het lijf, vaal, bestoft en uitgeblust. De ragebol steekt al jaren ostentatief de middelvinger op. Loop schijten met je poëzie. Onder dit dak word ik niet gelezen, gesnopen of gerespecteerd. De deur waarmee ik hun platvloerse wasems, het gekraak van zakken chips en het geboer na sloten Cola Zero zou kunnen tegenhouden, is er niet. Er gaapt alleen een cadrement. Op de keper beschouwd betreft het hier een aangehouden misdrijf tegen de dichter. Vanuit de diepte van hun sufgeslikte slokdarm en de vast inwonende stembanden kan er zelfs geen sorry vanaf. Terwijl zij kijken naar opgewarmde kost als daar zijn televisionele gerechjes, probeert iemand in mij een spierwit blad van 80 gram-kwaliteit te ontmaagden. Eerlijk gezegd is het een mission impossible geworden. Ik kan hier niet meer schrijven zoals ik dat wil. De rust die ik nodig heb, wordt, niet gespeend van enige dedain, weggezapt op de tonen van luierreclame. De tweede kan hier nu noch later bevrucht raken. Weggerookt ben ik, verdrongen naar de uiterwaarden van deze samenwoning. Nog even, en ik ben een roerdomp die dankzij perfecte schutkleur onherkenbaar is geworden in een huis dat ont-thuisd is geraakt. De lichtbakhangers hebben een complot gesmeed. Ze hebben met een mitrailleus spervuur van beelden de man van het woord vermoord. De reddingsboei bevindt zich in de richting van de zee.
Laatste reacties