Hoe het weblog MELANCHOLIA een belangrijke rol speelde in de realisatie van de film Melancholia

 

De film Melancholia is in roulatie. Meer dan anderhalf jaar lang heb ik als een pastoor in een belegen biechthok de lippen stijf op elkaar moeten houden, tot ik deze week eindelijk uit mijn lijden werd verlost. Ik ben blij dat ik mijn mondelinge belofte ben nagekomen, ook al ben ik de voorbije maanden meermaals in bekoring geweest om mijn verhaal te droppen. Quasi achteloos, langs de neus weg, per ongeluk. Maar het besef dat niemand mijn verhaal zou geloven, deed me finaal zwijgen. 

Alles begon op 13 januari 2010, toen ik in mijn mailbox een bericht aantrof van een zeker heer von Trier. Ik weet nog hoe ik een e-mail van Lars zie! zei tegen mezelf, terwijl de grijns op mijn gezicht bij het lezen alras overging in opperste verbazing en ongeloof. Dit bleek écht een mail van de Deense regisseur. In het kader van een nieuwe film na Antichrist was hij per toeval op het weblog MELANCHOLIA gestuit en onder de indruk geraakt van de sadness (zo omschreef hij het) die het uitstraalde, niet in het minst door de melancholisch ogende foto's die her en der door de posts heen geweven waren. Na het lezen van de laatste zin, kneep ik mezelf in de wang. Lars von Trier, de grote Lars, de extra-Lars onder het regisseursgild, wilde mij zien om een en ander te bespreken. Een paar weken later, op 29 januari om precies te zijn, werd de ontmoeting geregeld in Gent (Ghent, Belgium). Plaats van afspraak: Holiday Inn, Flanders Expo, 11 o'clock. Ik was doodnerveus in aanloop naar de ontmoeting. Bovendien mocht ik er met niemand over praten. Top secret.

 Von Trier was met de trein gekomen, helemaal vanuit Aarhus. Lars' brilletje was blijkbaar op de trein blijven liggen. Zijn hand voelde warm tijdens de shake. Hij sprak iets tussen Duits en Anderlecht-early eighties-Deens in, sappig en krokant tegelijk. De foyer van het Holiday Inn was dunbevolkt, klein was de kans op pottenkijkers. Alleen een paar verdwaalde toeristen en Trond Sollied warempel, die het HI altijd uitkoos voor contractbesprekingen (waarom hij op dat moment dáár zat blijft voor mij tot op vandaag een raadsel - Sollied trainde in 2010 een club uit Qatar). Kortom, een Noor, een Deen en een Belg. Geen mop. Von Trier bestelde een gemengd slaatje en kwam meteen ter zake. Hij was naar eigen zeggen gaandeweg en grasduinend onder de indruk geraakt van mijn weblog (the weblog with the bleeding heart, fascinating subtitle I must say). Hij bleek volop in voorbereiding op een nieuwe film die zou gaan over depressie en het einde der tijden. De cineast gaf toe dat hij best wel wat mosterd bij mij gehaald had (I translated 'Grote Wereldstaking' and thought by myself: this is exactly what I need, I want to see the man behind this blog). We keuvelden zijn brunch vol tot uiteindelijk, na veel over-en-weer draaien op zijn stoel het hoge woord eruit kwam: I want to use your blog name for my new film. Melancholia. Only the M in capitals, to respect a substantial difference with your blog MELANCHOLIA. Lars vroeg dus niet meer of niet minder dan de naam van mijn geesteskind te mogen gebruiken. Ik moest eerlijk gezegd niet lang nadenken. Ik had altijd al veel bewondering gehad voor het cinematografisch metier van de Deen, het been stijf houden zat er voor mij bijgevolg geenszins in. Ik besloot om slechts een kleine tegenprestatie te vragen ten faveure van mezelf. Mijnheer von Trier moest en zou voor mij iets doen waarin hij net als ikzelf  toevallig best wel goed was: provoceren.  Ik weet niet meer hoe ik het deed, maar plots kwam het zo maar uit mijn mond gerold. I want you to be provocative. Say something in public that disturbs the journalists. I got an idea. Cannes. Presco. You as a former German should say something nice about...the Nazi's. Pretend that you understand Hitler. En zo gebeurde ook.

Von Trier deed wat ik hem vroeg, bewierookte net niet Adolf H in Cannes en mocht stante pede ophoepelen van The Jury. Lars was naar mijn smaak zowaar een tikkeltje te enthousiast geweest. De regisseur vloog naar huis en zag zijn Kirsten Dunst de prijs voor de beste actrice wegkapen. Eind goed, al goed. De film draait in alle zalen, de kritieken zijn lovend en mijn blog is levenslang verzekerd van een geruststellende Google-ranking.

 

Comments

[Geplaatst door: Wenz]

Hahaha! Ja ik zag laatst in de stad alle affiches ervoor hangen. Had je nog bijna geDM'd dat ik steeds aan je moest denken als ik Antwerpen doorkruiste. :) Maar nu mag je het eindelijk zeggen! Wat een opluchting! ;)

(En heel wijs om ook even Lars von Trier hier te vermelden, dan komt dat met die Google-ranking extra goed. :p)

[Geplaatst door: Alimonia]

De film was een enorme teleurstelling. Ik denkt dat hij alleen je blognaam heeft gestolen en er voor de rest niets van begrepen heeft.

[Geplaatst door: MELANCHOLIA]

Mijn Deens is ook niet meer wat het in 1980 was.

[Geplaatst door: MELANCHOLIA]

Wow, ik hang in Antwerpen. En ik maar denken dat ik het alleen maar in Gent kon maken! ;-)