Familiebanden. Ik ken ze alleen op papier. Nooit iets tastbaars van gemerkt. Vreemde eend in de bijt. Eénoog in het rijk der blinden. De idylle van de familie. Het warme nest. Barbecues waar bloedverwanten mekaar net niet vertrappelen. Parkeren bij de buren. Nachtelijke disco met aan het roer een zelfverklaarde master of ceremony. Ster voor één nacht. Ik moet altijd lachen met families die aaneenhangen. Die van mij spatte uiteen met de impact van een splinterbom. Elke aangetrouwde een massief paard van Troje. Collateral damage. Ik heb niets met familie. Ik bezoek ze niet. Ik gedenk ze niet. Ik laat ze niet binnen. Ik geloof niet in familie om de eenvoudige reden dat ik ze niet kan uitkiezen. Vrienden kies ik.
Gezinnen. In vroegere tijden hoeksteen van de samenleving. Hoekstenen? Prietpraat van priesters. Vandaag staan alleen de buitenmuren nog recht. Op alles wordt bespaard, dus geen binnenmuren meer. Façade. Eerst vertonen gezinnen barsten, daarna breken ze. Dit is het tijdperk van de gebroken gezinnen. Alleenstaanden zijn vandaag de hoeksteen: op één been staan is de norm. Ontelbaar zijn de eilandjes op de oceaan van de anonimiteit. Ellebogenwerk op een wilde zee. Dat moet klotsen en botsen.
A Family Portrait from Joseph Pierce on Vimeo.
Façade. Misschien. Volgens mij kan het wel bestaan, je klinkt zelf ook enigszins verbitterd.
Geplaatst door: Cocktailbar | 08 augustus 2011 om 07:24 nm