Dagen dat je nog exact weet wat je deed toen de tijd bleef stilstaan. Ik ken er eerlijk gezegd niet zoveel. Ja, 9/11 natuurlijk, zoals iedereen, en hoop en al nog wat private peripetieën. Mijn leraar Frans had het in het middelbaar altijd weer over les péripéties de la vie. In onvertaalbaar Nederlands: de wederwaardigheden van het leven.
Afgelopen donderdagnamiddag vier uur in de namiddag. Het weer is rustig en ik ga naar buiten om blootvoets een banaan te eten. Daar komen de drie musketiers met de fiets terug van oma als ik een paar druppels voel. Het wolkendek trekt dicht, achter de maishorizon meen ik een bliksemschicht te zien. Tien seconden later verraadt de donder mijn indruk. Papa, het is aan het bliksemen! Een paar minuten later barst een hevig onweer los, de regen valt met bakken uit de hemel en de oorverdovende donderknallen jagen ons naar binnen. Zo snel kan het gaan. De dag nadien lees ik in het streeknieuws dat twee straten verder de bliksem is ingeslagen in een gloednieuw huis, dak in de fik.
Instinctief raadpleeg ik de buienradar, die felrood kleurt in Brabant. De windrichting is zuidwest. Op Twitter en Facebook komen de eerste onheilstijdingen binnen. De nacht valt vandaag vroeg over Leuven, lees ik rond vijven. De onweerszone zet koers naar het Limburgse binnenland. Pukkelpop zit niet in mijn hoofd, ik associeer niet, allicht de naweeën van een onverteerd gemist concert van Kraftwerk vorig jaar op PP. Om kwart na zes, exact twee uur na het mini-onweer in mijn straat, breekt in Kiewit de hel los.
Toevallig zit ik te twitterlezen wanneer de eerste alarmerende berichten vanop de weide de wereld worden ingestuurd. Ik voel meteen dat het serieus is. Shiny happy people gaan zich niet amuseren met het posten van mayday!-berichten als daar geen enkele aanleiding toe is. Het is het begin van een lange avond Twitter gazing, de langste tout court. Al snel gaat louter lezen over in tweeten en replyen. Naarmate de avond vordert en de hulpvraag steeds meer op het voorplan treedt, zet ik zoals zovelen mijn pet van verbindingsofficier op. Berichten over onvindbare nichtjes, doodongeruste moeders, mensen die willen taxiën voor gestrande festivalgangers of een paar verkleumde en berooide tieners te slapen willen leggen, alles wordt retweeted. Dat gaat zo door tot twee uur 's nachts, tot ik uiteindelijk de laptop dichtklap.
'Een mens moet geluk hebben in het leven' is één van de dooddoeners die ter gelegenheid van een massaal drama uit de citatenkast wordt gehaald. Kan belegen klinken, maar het ís wel degelijk zo. Het noodlot is een sluipmoordenaar die achter elke hoek kan zitten. Het noodlot is behept met de gave van het eindeloze geduld. Wat gebeuren moet, dat zal gebeuren. Een zomerse cocktail met een beetje teveel dit en een beetje te weinig dat, kan dodelijk zijn. Je kan zeggen dat het een brutaal onweer was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats op de verkeerde mensen, maar een bocht nemen staat niet in het klimatologisch woordenboek. Als je diep bijgelovig bent zou je kunnen zeggen dat de ramp in de sterren geschreven stond met een optreden van de band Explosions in the Sky net vóór 18u15 en dat de presentatie door Stubru-coryfee Ayco Duyster de toorn van de weergoden onherroepelijk loswrikte. Ik pas voor dit soort van historische kritiek. Niemand treft schuld.
Het noodlot is een welkome kapstok om de ongerechtigheid aan op te hangen, zei Harry Mulisch zaliger ooit. De man had gelijk.
Laatste reacties