Ik wil nog één kleine toegift doen op mijn wedervaren met Lars uit Denemarken. Maar laat één ding duidelijk zijn: na vandaag zwijg ik over our secret rendez-vous in Ghent of all places. Het had allemaal niet zo dramatisch hoeven te zijn, daar in het mondaine Cannes, waar dure viervoeters op drie benen de poten van plastic palmbomen plegen te besproeien onder het goedkeurend oog van een schraal lentezonnetje. Lars en ikzelf hadden duidelijke afspraken gemaakt. Menig alternatief voor het amechtige I understand Hitler was vooraf grondig doorgesproken. Brainstormend in de schaduw van Trond hadden we een lijst opgesteld van Führer-grapjes, die door de zelfingenomen en strenge juryleden met de mantel der vergevingsgezindheid zou zijn bedekt geweest. Want, zeg nu eerlijk, wie zou er niet strijk hebben gelegen met volgende mopstructuur? A (Lars): How did they call Adolf Hitler in X (country)? >> B (journalisten): Tell us, Lars! >> C (Lars): Y >> D (journalisten): hahahahahaha!
Aldus kwam daar deze batterij lachspierversterkers uit de bus. Spanje: Don Derop (Lars suggereerde ook Valdodos, maar ik vond de mijne stukken beter). Japan: Foetsji Moeti. Engeland: Sir Pent. Frankrijk: Fureur. Noorwegen: Olav Beck. USA: Shitler (dat was een makkie, geef ik toe). Indianenreservaten: Winnetoe-titochni. Rusland: Moldimov. (Vandaar is het een kleine stap naar) Bulgarije: Slarottimov. Turkije: Satan Halum.
You owe me, von Trier.
Laatste reacties