In principe sla ik een zonsondergang nooit gade. Liever luister ik ernaar, zoals in As the sun kissed the horizon of wil ik 'm voelen, wanneer de gedachte in mijn hoofd veld wint dat een T-shirt te kort en te kil is. Daarentegen glúúr ik wel naar het nasmeulen van de einder. Een barbecue die verlegen zit om vers houtskool.
Eendagswereld: eendagsmensen las ik op het terras - mijn eigen bescheiden adelaarsnest - in een gisteren aangesneden boek dat nog overheerlijk ruikt naar een eerste druk in mei. Eendagsmensen, ik zie ze voortdurend voorbijhuppelen in alle maten en gewichten, echt en virtueel, maar altijd uitblinkend in domheid, leegte en gebrek aan originaliteit. Ze rijden niet zelden zondagse ritjes in een open cabrio, de geverfde haren wapperend in de wind. De chauffeur draagt een zwarte flashy zonnebril en een gestreept hemdje. Een brok Vorsprung durch Technik compenseert zijn kleine pietje. Naast hem het obligate blondje, lokken geheid geverfd, net als de driver gemontuurd, geheime relatie met de tennisleraar. Dat denkt ze tenminste. Achterin een koningskoppel, blonde jongen (als het even kan de oudste) en blond meisje, elk hun eigen iPod op de schoot. Zo rijdt de wagen rond en ze denken iedereen kijkt naar ons, maar in werkelijkheid kijkt niemand.
Op zondagnamiddag is de Watersportbaan een oase van rust, joggers, lopers, hengelaars en gelegenheidsbarbecuers. Het prethormoon dat vrijkomt tijdens de inspanning bevalt mij mateloos. Zweet parelt van voorhoofd, armen en benen. De regulier opzettende golven van de podcast houden de lichaamstemperatuur binnen de perken. De vissers hebben erg lange hengels, waarmee ze in een vlaag van onoplettendheid de ogen van een onachtzame jogger kunnen uitsteken, maar dat gebeurt niet want iedereen wil boter bij de vis, dus ook de oevertoevers, die niet alleen wormpjes meezeulen maar ook een dagverse griet.
Vanochtend is Heere Heeresma overleden, Nederlander, auteur. Ik las 'm al in het vijfde middelbaar - Een dagje naar het strand -, al stond het boek op de Verboden Index. Mijn toenmalige leraar Nederlands, in tempore non suspecto dichter in de knop Charles Ducal, stak zijn middelvinger op en liet de rebelse en gecontesteerde roman klassikaal lezen van a tot z. Geweldige mannen, allebei. Op de eerste verdieping, ten huize MELANCHOLIA, hangt op canvas een gedicht dat ik ooit voor HH schreef. Laat ik eindigen met lezing uit eigen werk. Een dagje naar het strand (voor Heere Heeresma).
Badstad. Weduwe voor het leven. Aan lager wal versteende blikken van lam voetvolk. Beukende baren. Salmonella dat kweekt als rioolratten. Astmalijders en ambtenaren op rust treden dijkstenen plat. Hier rust men verder. Roest men verder.
Het zeewater komt en gaat zoals het leven.
Hongerige stormvogels speuren naar verse lijkjes op laag water. Strategische zitbanken met uitzicht op ebbe en vloed. Twee longen van een in -en uitademende zee. Het axioma der tijding. Altijd en overal. Van Skagerrak tot Kattegat. Versteende vissers gooien korren en treilen. Ijzeren netkousen, onweerstaanbaar in troebel water. Cargo's werpen hun maag op. Boertig geluid in de kajuit.
Het strandwater spoelt aan zoals het leven.
Dreumesen koorddansen met gestrekte armpjes op de dijkrand. Uitgeperste meisjes van drugbare leeftijd. Rijstpap met gouden lepeltjes en kandijsuiker. Bruingoed. Bruin goed. Heroïnehoertjes. Beste beentjes, beste maatjes. Suzanne, met zachte hand gebeiteld, glimlach, présence. Een verdwaalde vrijdag in januari. Ongrijpbare mistbanken gijzelen de mensheid. De zon heeft handboeien om. Lange gezichten, verscholen achter gewillig papier. Het water beukt tegen de stroom in.
Het zand verwaait zoals het leven.
Laatste reacties