Over de doden niets dan goeds (De afspraak met de dood van Wouter Weylandt, bis)

Ik heb gisteren - read my lips - niet op het graf van een verongelukte renner staan dansen om er een MELANCHOLIA-show van te maken. Mutatis mutandis, geen Camps die vader Marchal verweet dat hij op het graf van zijn dochter stond te dansen. Het laatst dat ik wil is dat u denkt dat ik mezelf in de schijnwerpers wilde plaatsen. Het was een ode aan de wielersport, die ik, ondanks de drama's en de smeerlapperij, altijd wonderbaarlijk mooi zal blijven vinden. Het was een lofrede op een mooie, blonde, veelbelovende Gentenaar. Ik heb het met passie en - sta me toe - kennis van zaken geschreven. Helemaal in mijn gekende stijl, zoals een strijkijzer op een fiets: hoekig en veel wind vangend. Niet één toevalligheid is verzonnen, niet één cijfer is uit de duim gezogen. Ik zou er mij gemakkelijk kunnen van afmaken met een volledig misplaatst Val dood, maar dat verdient Wouter Weylandt niet. De waarheid heeft haar rechten.