Bier, patatten en scheermesjes

Ik raak steeds vaker het noorden kwijt, hetgeen in mijn geval problematisch mag worden genoemd aangezien in het noorden de zon niet schijnt en ik me daar bijgevolg het best voel in mijn hoedanigheid van koudbloedigaard. Er gebeuren rare dingen. Aan steeds meer zekerheden wordt massaal geknaagd door horden bevers met monnikskap. Neem nu de finale van de Champions League op zaterdagavond. Geen woensdagavond meer zoals in de voorgaande 50 eeuwen, maar op zaterdagavond. Wie bedenkt zoiets en waarom? Om de jonge sterren-in-wording de kans te geven mee te kijken met papa terwijl mama de strijk doet in de keuken? Of omdat diezelfde gasten maar beter te vroeg dan te laat een overdosis reclame voor bier en scheermesjes in de strot geduwd krijgen? Ik weet het niet. Messi en co laat je niet opdraven op zaterdagavond als ze daarvóór maandenlang op woensdag hun kunstjes getoond hebben. Zaterdagavond is goedkope B-filmavond en dag mag van mij zo blijven. Al dat gechange en geshuffle ook altijd. Vanmiddag dan deed een kolonne aardappelterroristen mij de wenkbrauwen fronsen. Waar is de heldhaftigheid van weleer gebleven? Een patattenstroenk uittrekken kan het kleinste kind, heeft mijn grootvader zaliger mij nog eigenhandig geleerd. Er was een tijd dat maatschappijkritische jongeren hun klokkenspel in de strijd gooiden door over militaire prikkeldraad te kruipen in Kleine Brogel. Maar nu. Kruisraketten? Bof. Liever een raket in mijn kruis. Wat dat patattenveld betreft, ik durf er gif op innemen dat mijn grootvader uit zijn zetel zou zijn geklauterd met de gebalde woorden heeft dat niets beter te doen dat vuil, ongewassen tuig? De jeugd van tegenwoordig! Oorlog moest er komen! En hongersnood! Ze zouden gene gere euh geriatrische patatten dan wel opeten! En wat is dat met die halfgebakken politici van vandaag? Van zodra ze het koninklijk bordes afgedaald zijn met een opdracht onder de arm, worden ze ziek of legt iemand uit de onmiddellijke omgeving het loodje. Mietjes zijn het, vergeleken met de vorige politieke generatie. Martens, Tobback, Dehaene, speknekken pur sang, dat wel, maar altijd op post en nooit buiten strijd.  Als het echt niet anders kon een stent, maar nooit of te nimmer een standstill.