Gewoon een weekend

Weekends zijn voor mij allemaal eender. Meestal duren ze twee dagen, soms drie. Lange weekends zijn gevaarlijk. Familiedrama's spelen zich significant vaker af tijdens lange edities, maar dit geheel en al en naar goede gewoonte terzijde. Waar ik eigenlijk toe wil komen, is het feit dat dit weekend om een of andere bizarre reden heelwat jeugdherinneringen heeft losgeweekt. Het is te zeggen, bizar en ook weer niet. Als je een roman leest die zich afspeelt in het Italië van midden jaren '80, dan kan je je aan een en ander verwachten. Vooral als die roman - Riportando tutto a casa van Nicola Lagioia - expliciet poogt om een accuraat tijdsbeeld op te hangen met aandacht voor de politieke, economische en sociale context. Zodoende zijn -tig jeugdherinneringen de voorbije dagen de revue gepasseerd. De moord op Aldo Moro. Een zonnige meiavond in het Brusselse Heizelstadion, waarbij 39 voetbalsupporters het leven verloren tijdens de Europacup 1 finale tussen Liverpool en Juventus. De ontploffing van het zevenkoppige ruimteveer Challenger, met de lerares Christa McAuliffe aan boord. De filmacteur Ronald Reagan die het tot president van de USA schopte. De Ferrari waarmee Gilles Villeneuve zich doodreed op het circuit van Zolder. Muziek. Stapels prachtige new wave. Robert Smith. Dead Can Dance. What She Said van The Smiths. Joe le Taxi van het fietsrekje Vanessa Paradis. Hongersnood en USA for Africa. Paul Young, de man met het eeuwige predicaat blanke soulstem. En ja, ook toen al Doxepina en Parmodalin. De paasboodschap van Wojtyla. Een topontmoeting in Maison Fleur d'Eau aan het meer van Genève tussen de Amerikaanse president en de secretaris-generaal van de Russische communistische partij, mijnheer Gorbatsjov. Donkey Kong. De Rubiks-kubus. De film Out of Africa. Alsof een en ander nog niet genoeg was, blijkt OHL nu ook met een fluitje van een cent te promoveren naar de hoogste klasse van het vaderlandse voetbal. OHL, ontsproten uit de fusie van de toenmalige dode mussen Stade Leuven, Daring Leuven en Oud-Heverlee. Ploegen waarvan ik sinds de alfabetisering minutieus de uitslagen opzoek in de maandagkrant. Ik heb ze alledrie nog in het moeras weten ploeteren, voor troosteloos lege tribunes, voortdurend het mikpunt van cynische awoert-roepers. Wat een weekend. Het wordt even te veel voor Corneel.