Mövenpick

Ze hebben er al vier dagen duurbetaalde verplichte opleiding door een illuster onbekende training company opzitten als de avond valt over de peperdure hoofdstad van Pillenland. Morgen wordt de vijfdaagse afgerond, de cheque opgestreken en het vliegtuig naar huis genomen. Het is half juni. Bazel ademt schuchter een jongzomerse sfeer uit. De nette pakjes, hoge hakjes, kostuums en dassen vliegen de valiezen in. Het hotel telt vijf sterren, maar er valt niets meer te vreten om half zeven. Er worden groepjes gevormd. Een enkeling, onder wie een feeks met gebroken hak, blijft ingecheckt en kruipt er vroeg in. Ze hebben samen de tram genomen naar de binnenstad. Daar vloeit de Rijn, ver kan het niet meer zijn. Hij spreekt Nederlands, zij Duits, dat schept een band, zijn Duits is meer dan behoorlijk, hij zal de ganse avond zoveel mogelijk Duits spreken om haar te imponeren, zo is hij wel. Zij kent de stad meer dan behoorlijk, het is per slot van rekening slechts een tennisbalworp of twee verwijderd van haar achtertuin. Ulrike gidst met verve, pünktlich en met ingehouden enthousiasme. Op een plek die een Groot Belangrijk Plein voorstelt, wemelt het van het volk. Hemden met korte mouwen zijn in zwang. Vrouwenbenen naakt en geschoren. Een ijsventer heeft veel aftrek. Kijk, zegt ze, dit moet je echt eens proeven, dit is het beste schepijs van Zwitserland, bij uitbreiding van de hele wereld. Mövenpick. Een naam als een klok. Likkebaarden voor gevorderden. Mövenpick rules the world. Vanaf de oevers van de Rijn wordt er geklommen langs kleine steegjes en smalle straatjes, die zowaar bestraat zijn met kasseien. Aan een batterij zitbanken met gratis panoramisch uitzicht houden ze halt. Setzen wir uns? Algauw hangt er een nostalgische bui boven het tweetal. Het heldere Zevengesternte aan het firmament en het speldenkussen vol fonkellichtjes aan de overkant van het zwarte water maken de tongen los. Ze zijn ooit allebei zwaar new waver geweest. Van Depeche Mode kennen ze elke song uit het hoofd. Hij blijkt plots een fan van Rainer Maria Rilke te zijn. Zij vindt Forever Young van Alphaville fantastisch en hij ook. De avond tikt voorbij zonder eten of drinken. De muggen luistervinken ongezien. Morgennamiddag is alles herinnering. Een paar uur later gaan ze van hun wolk en dalen weer af naar de bewoonde wereld waar iedereen hen kan horen. Een paar honderd meter voor het hotel speelt hij zijn laatste troef uit. Möchtest du noch etwas trinken? Het antwoord is koelduits nee. Voorbij de draaideur splitsen hun wegen definitief, zij naar links, hij naar rechts. Twee lege magen en koude harten, op een Mövenpick na.