Het had iets overdadigs, de aandacht die de VRT aan het wereldkampioenschap veldrijden besteedde, vorige zondag, in een godvergeten Duits dorpje. Alsof een uurtje plus één ronde over een parcours van asfalt, weide, tartan en modder fietsen het einde van de wereld is. Een exploot waarbij het werelduurrecord van Eddy Merckx zou moeten verbleken als na een behandeling met Ace Delicaat. Neen, tante Alice, dit was overdreven, dit was zonder meer over the edge. Ik moet toegeven dat ik tot voor een paar jaar zelf nog met Allerheiligen de heilige wei van de Koppenberg besmeurde met een stel ridicule regenlaarzen. Om de afstand van de parking tot het parcours te overbruggen - in vogelvlucht hooguit 500 meter - liet ik me zelfs het warme pluche van een pendelbus welgevallen. Het veldrijden is een klein wereldje met kleine mensen en kleine supporters. Bijna allemaal spreken ze kempisch. Stuk voor stuk zijn ze supporter en iedereen mag en moet dat weten. Ze bemannen en bevrouwen supportersbussen met minibar en tv aan boord. Van oktober tot februari overleven ze de weekends op braadworsten, vettige frieten, viandellen en snottebellen. Je zal maar hun gastro-enteroloog zijn.
Enfin, zondag dus was de VRT en masse uitgerukt. Het mocht wat kosten. José De Cauwer, die geen kaas gegeten heeft van veldrijden, werd opgetrommeld om voor- en nabeschouwingen te geven bij Karl Vannieuwkerke, die voor de gelegenheid iets om de oren droeg dat van een Lap had kunnen zijn. Wuyts & Herijgers, de Statler & Waldorf van de cyclocross, hielden er de spanning in tot in de laatste bocht voor de aankomst, al was de Tsjechische vogel toen al lang gaan vliegen.
Kortom, much ado about nothing. Gelukkig, gelukkig was daar nog Lentel De Hertog, la Wellens (generatiegenoot van Svenneke Nais), die kort voor de start werd geïnterviewd door de Lap. Als één man stond ze achter hare Bart, die weliswaar geen platte prijs meer gereden had sinds 2007. Maar vandaag zou het lukken, ze vóelde het. De camera zwenkte naar links en daar kwam - surprise! - dochtertje Lily in beeld. Lentel en Lily, één front van onwrikbaar vertrouwen. 'Ben je nerveus, Lentel, zo kort voor de start?', wou Karl weten. 'Ja, ik ben verschrikkelijk zenuwachtig, anders zou ik nu niet zo staan giechelen. Hihihihi.' Een schoolvoorbeeld van social talking.
Laatste reacties