Met het comfort en de souplesse van een trio kosmonauten in een Sovjetrussische ruimtecapsule resideert in mijn hoofd een frêle kathedraal van puntige tandenstokers. De tempel staat niet als een huis, veeleer zweeft hij heen en weer tussen geluidsdempende wanden, die doen denken aan de op het veld van een flipperkast aanwezige doelen die dienen aangeschoten te worden. Af en toe sneuvelt er een tandenstoker tijdens het bouncen, wat een pijnlijke steek in het hoofd veroorzaakt. Migraine ontstaat door het ineenstorten van de volledige kathedraal. De heropbouw kost tijd en energie. In de middenbeuk woont sinds jaar en dag de sakkerse amygdala, de splijtzwam die mij nooit kan doen kiezen. Ik vecht nooit, ik vlucht altijd. Te weinig man. Teveel diplomaat. Teveel de kerk in het midden houden. De cirkel is rond, maar ik draai chronisch vierkant.
Laatste reacties