Ik zou zo graag onzichtbaar willen zijn. Op een knopje kunnen drukken of een toverspreuk weten en voor hun roofdierogen in rook opgaan. Maar het is weer zover, en ik blijf weer als aan de grond genageld staan. De grijnzende gezichten, het getreiter en tot slot de vuisten... Er is geen ontkomen aan.
03 februari 2011
Laatste reacties