Célébration à une nouvelle vie

Gewoon af en toe even de rugzak van het leven neerzetten. Stil blijven staan bij de stilte. Een traan laten rollen, van blijdschap of verdriet, het maakt mij niet uit. Geblinddoekt een afrit nemen en me laten verrassen. Aanbellen bij het eerste het beste huis en de geluksvraag stellen. Bent u gelukkig of doet u maar alsof? Een bos inzwenken en tussen de varens door laveren tot aan de verlossende tra, waar de zon naar hartelust priemt en prikt. Ik heb iets met de bossen van Vlaanderen. Na mijn tragische ongeval, waarbij ik op slag dood was en mijn oude leven zich te pletter reed, ben ik veelvuldig gaan wandelen in bossen en parken. Het notitieboekje binnen schrijfbereik. De genoteerde losse flodders en gedachtestreepjes zijn de enige stille getuigen van een weggesneden stuk leven waarvan geen back-up bestaat. Schrijven als therapie: 5 jaar post factum nog steeds. De oorspronkelijke titel heeft de tand des tijds niet doorstaan. Vandaag prijkt op de voorflap de fiere en assertieve titel Célébration à une Nouvelle Vie.

Comments

[Geplaatst door: Evie]

Goh..en zeggen dat zo veel mensen nooit een boek schrijven omdat ze geen begin vinden. Zo knap en intrigerend, en smekend om een lang vervolg...