Zondagavond met hoog risico

De laatste zondagavond van de kerstvakantie is voor mij altijd eentje met een hoog beschadigingsrisico. Vroeger, toen ik nog studeerde en werkte, was dat gevaar een veelvoud groter. Ik voel een aanval van onvervalste saudade over me heen komen, maar het is geen tsunami meer. Ik weet dat ik morgen niet naar school moet. Ik weet dat ik morgen voor dag en dauw niet als een zombie de baan op moet voor een kersverse rat race en de daarbij horende  obligate kusmarathon temidden van mensen met wie je eigenlijk geen greintje affiniteit hebt of wil hebben. Daar ben ik godzijdank al een aantal jaren van verlost. De gedachte dat het niet meer hoeft, maakt mij rustig. Ik zou het niet meer aankunnen. Echt niet. Zo goed ken ik mezelf intussen wel. Er zijn dingen die ik niet meer wil of kan. Er is onherstelbare schade toegebracht. Ik zal nooit meer de oude zijn. Mijn zware depressie van een aantal jaren geleden heeft mijn leven compleet veranderd. Vroeger komt nooit meer weer. Ik heb veel verloren, maar ook veel gewonnen. Ik leef mijn dag morgen op mijn eigen tempo, met de mensen die ik om me heen wil. De rest kan me, in alle eerlijkheid, geen bal schelen.

Comments

[Geplaatst door: Martine]

Daar had ik nog niet aan gedacht dat ik morgen niet hoef te kussen. Wat een zalige gedachte!

[Geplaatst door: elsje]

Goed dat je daaruit hebt weten te ontsnappen als het je zo zwaar viel.
Over risicodagen gesproken: ik gen al twee jaar achter elkaar in de problemen geraakt op 18 januari. Eerst door een storm ver van huis vast komen te zitten (2 jaar geleden) en vorig jaar aangereden. Dit jaar blijf ik op 18/1 binnen, op de bank, met een boekje en de kat op schoot. Denk ik.

[Geplaatst door: MELANCHOLIA]

Ge moogt gerust zijn ;-)

[Geplaatst door: MELANCHOLIA]

Als dat zo zit, dan zou ik op 18 januari mijn huis niet uitkomen. Hopelijk komt Murphy dit jaar niet langs op de 18de van deze maand ;-)