Me even Johan Museeuw of Tom Boonen wanen bij het binnenrijden van de Vélodrome de Roubaix en dan de kick voelen van de aanmoedigingen van duizenden supporters, daar was het me gisteren om te doen tijdens de Helletocht. Ik koos voor het trainingstochtje van 107 kilometer (dat uiteindelijk 113 kilometer lang bleek te zijn) van Roeselare naar Roubaix en terug naar Roeselare in voorbereiding op de Gordel van volgende week zondag waar ik mijn derde opeenvolgende medaille wil halen op de klassieke afstand van 100 kilometer (die in werkelijkheid eerder 115 kilometer lang is).
Het warme zomerweer deed me vaker dan me lief was naar de bidon grijpen en op de koop toe stond er van bij de start tot in Roubaix een strakke wind in het nadeel. Ik behoor tot de locomotieven van het peloton. Redelijk traag starten en naarmate de kilometers vorderen steeds beter rouleren en sneller rijden. Het laatste anderhalf uur reed ik puur op adrenaline, net beneden mijn overslagpols (182 hartslagen per minuut). De test is zonder meer geslaagd. Ik ben klaar voor de veel lastigere Gordel.
Dat de Helletocht slachtoffers gemaakt heeft bij diegenen die kozen voor de volledige afstand (218 km) en de bijhorende hellingen en kasseistroken, hoeft niet te verwonderen. Ik heb locomotiefje gespeeld voor een man die zo dood zat als een pier. Hij had zijn deel van de pech wel gehad: 4 lekke banden, een kettingbreuk en op de kop toe een kwijtgespeelde fietscomputer tijdens het dokkeren over de kasseien. Uiteindelijk kon hij met zijn racefiets mijn mountainbiketempo niet meer volgen en heb ik hem moeten achterlaten. Ik kan me niet voorstellen dat hij op 20 kilometer van de aankomststreep heeft opgegeven. Op dat ogenblik gaat een wielrenner liever nog een tweede keer dood.
Na aankomst kwamen volgende statistiekjes uit mijn fietscomputertje gerold:
- afgelegde afstand: 113,5 km
- duur fietstocht: 5h48'
- verbruikte kcal: 4.665
- gemiddelde snelheid: 23,6 km/h
- pedaalomwentelingen per minuut: 17
- maximale hartslag per minuut: 186
Laatste reacties