Ik hoop in 2011 eindelijk voor eens en voor altijd chronisch gek te worden verklaard. Terminaal, blijvend geschift, onhandelbaar, onbehandelbaar, waanzinnig, deviant en aberrant, voor mijn part zelfs een gevaar voor de maatschappij. Dat laatste zou ik zelfs als een eretitel beschouwen, iets om mee uit te pakken op een glutenvrije drink van twee man en een paardenkop. Men blijft mij sarren. Telkens opnieuw moet ik spitsroeden lopen. Alsof het slechts gaat om een tijdelijk dysfunctioneren, een opstoot, een kortsluiting die elke geschoolde elektricien met de ogen dicht repareert. Ik word fijngemalen door wetsartikeltjes achter de komma, reglementen, wazig vakjargon, foute brieven met blaffende hoofdingen die worden dichtgekleefd met plakband. De buitenwereld voelt steriel en onbegrijpend aan. De buitenwereld snapt het niet. Wil ze het niet snappen of mag ze het niet? Moet ik dáár mijn luttele energie blijven insteken? De feiten zijn wat ze zijn. In de eerste week van 2011 word ik verondersteld mij alweer aan te melden. Hoeveel mensen hebben mij de voorbije vijf jaar intussen al gescreend? Ik ben de tel kwijt. Alles heet begeleiding. Het mom luistert naar de naam herintegratie, herinschakeling. Ik wil niet integreren. Ik wil niet ingeschakeld worden. Ik wil geen kanonnenvlees meer zijn. Van dode duiven maakt men geen hoogvliegers meer. Si on me laisse faire zal ik leefbaar worden en blijven. Het is beter zo voor iedereen. Geen dichtgeknepen vuisten meer in de gebouwen van de Grote Boze Wolf. Geen bloederige uitbarstingen van onygofagie meer. Laat me gewoon. Laat me met rust. Laat me desnoods een paranoïde persoonlijkheid zijn met schizoïde inslag. Maar laat me.
Laatste reacties