MELANCHOLIA.

Dreams

Als kind en als tiener ben ik ik altijd een laat- en langslaper geweest. Vandaag ben ik alleen nog maar een laatslaper. Normaal gezien kruip ik niet vóór 3 uur in de ochtend mijn bed in, of het moet zijn dat ik dodelijk ziek ben of 's anderendaags ergens heel vroeg moet zijn. Aan 5 à 6 uur slaap heb ik in principe voldoende. Ik heb altijd moeite om vlot wakker te worden. Na het opstaan verkeer ik vaak nog in een soort van slaap/waaktoestand. Naarmate de dag vordert, treedt er verbetering op. Tegen de avond ben ik helemaal wakker. Tussen pakweg 10 uur 's avonds en 3 uur 's ochtends situeert zich mijn meest productieve periode. Ik schrijf vooral 's nachts. Poëzie schrijf ik altijd 's nachts. Er dienen 3 voorwaarden voldaan te zijn om een gedicht te kunnen schrijven: het moet stil zijn rondom mij, ik moet alleen kunnen zijn en er moet een glas (liefst rode) wijn in de buurt vertoeven.

Je zou natuurlijk kunnen denken dat ik maar weinig droom, om de eenvoudige reden dat ik maar een beperkt aantal uren slaap. Mooi niet dus. Het aantal dromen dat ik droom heeft niets met de slaapduur te maken. Ik baseer me daarvoor op de bijzonder boeiende discipline van de slaapwetenschap. Slapen is leuk, slapen is boeiend.

• de gemiddelde sterveling heeft minstens 5 dromen per nacht
• de meeste dromen duren tussen de 5 en de 20 minuten
• in een heel leven droomt een mens alles bij elkaar gemiddeld 6 jaar
• iederéén droomt, zelfs de mensen die zich geen enkele droom kunnen herinneren
• mannen dromen eerder over andere mannen dan over vrouwen, vrouwen dromen evenveel over mannen als over vrouwen
• alcohol en medicatie verminderen het vermogen om zich dromen te herinneren, hetzelfde geldt voor eten net voor bedtijd
• mensen die net voor het slapengaan een boek lezen of naar televisie kijken, hebben een grotere kans om daar 's nachts over te dromen
• 5 minuten na het wakker worden zijn mensen al 50% van hun dromen vergeten; na 10 minuten is dat 90%
• het meest voorkomend zijn de dromen over tanden: uitvallende tanden, rottende tanden, verzwelgende tanden
• andere vaak voorkomende types dromen zijn: openbare naaktheid, vliegen, vallen, achtervolgd worden, een examen afleggen of te laat komen voor een examen, de eigen dood of de dood van iemand anders, natuurrampen of rampen veroorzaakt door de mens 

Andreas, Ulrike & Gudrun

Op 25 september is in Duitsland de film Der Baader Meinhof Komplex in première gegaan. 35 jaar na de hoogdagen van deze linkse terreurbeweging is deze prent omstreden, niet in het minst omwille van het openlijk gewelddadige karakter van de film.

De Rote Armee Fraktion was de actiefste naoorlogse terreurgroep in Duitsland. De RAF stond ook wel bekend onder de naam Baader-Meinhof-Groep. De groep bestond in het begin uit Andreas Baader, Gudrun Ensslin, Horst Mahler en de later bij de groep gekomen Ulrike Meinhof. Vooral in de studentenbeweging ontstond er aan het eind van de jaren '60 steeds meer onvrede over het feit dat veel bestuurders uit het Nazi-tijdperk nog steeds 'waakten' over de fundamenten van de Duitse samenleving. Doel van de groep was zich ondergronds tegen "het systeem" te verzetten. De Rote Armee Fraktion ageerde verder ook sterk tegen de in Duitsland heersende "kapitalistische staat". De naam van de groep was afgeleid van het Russische Rode Leger, de term "Fraktion" werd toegevoegd om het verband met de internationale Marxistische strijd te benadrukken. De organisatiestructuur en handelwijzen waren grotendeels geïnspireerd door de Tupamaros, de linkse stadsguerilla uit Uruguay. 

Ik weet nog dat ik als tiener al geïntrigeerd was door de RAF. Over de manier waarop ze hun doel wilden bereiken, kan zeker geredetwist worden, maar ook vandaag nog blijf ik hun idealen een warm hart toedragen. Ik héb iets met de Rote Armee Fraktion. De RAF werd dag op dag 1 jaar na mijn geboorte opgericht. En toeval of niet, op mijn lijstje van favoriete voornamen prijken helemaal bovenaan Andreas, Gudrun en Ulrike.

Het surfgedrag van Jan-met-de-muis

Door de band genomen heb ik een rothekel aan flowcharts, maar deze mag er wel zijn. Of hoe we met zijn allen uren, dagen, weken, maanden, jaren van onze kostbare tijd voor de pc opsouperen aan...ja, aan wat eigenlijk?

Bron: Bligg

De ongelijke (school)strijd

Wanneer ik terugkijk op mijn leven, overvalt mij het besef dat ik geen leider ben, hoogstens een lijder. Ik heb nooit geleid, altijd geleden. Ik was nooit een Sojoez of een grensverleggende Apollo. Het hoogst haalbare was een draagraket. De Laika onder de astronauten. Draagraketten geven het beste van zichzelf en branden dan op, einde verhaal.

Ik zat op het meest prestigieuze college van Leuven, een patershol met ijzeren tucht en opvattingen uit het bronzen tijdperk. Een college waar er pas kon gepraat worden over een inschrijving na inzage van het laatst behaalde rapport in het middelbaar. De school had naam en faam en op de koop toe een tiental voetbalvelden. Noblesse oblige. Een pater met saffraantanden die Latijn met een zweetgeurtje onderwees, dat werd  met vatikaanse hardnekkigheid geduld.

Op dat college werd ik stap voor stap, jaar in jaar uit, leeggezogen. Gedurende 6 jaar heb ik er gevochten om te overleven, alsof ik voortdurend de Mont Ventoux moest beklimmen, altijd maar spartelend en flirtend met de pijngrens om er niet afgereden te worden.  Ik ben herhaaldelijk over mijn limieten gegaan. Ik zat in de Latijn-Griekse, Type II, nog net gespaard van het verdoemde VSO, the final old skool. We begonnen in de 1ste Latijnse A met 26, we studeerden uiteindelijk af met 12.

Eigenlijk hoorde ik niet thuis op dat college want ik was maar een eenvoudige jongen. Altijd autodidact geweest, geen lange arm of fils à papa. Daar krioelde het anders wel van in mijn klas. Het was bij voorbaat een ongelijke strijd. Ik ken ze nog allemaal bij naam, de 11 andere abituriëntjes van weleer. Koen G., zoon van een professor aan de K.U.Leuven. Guy D., zoon van een professor aan de K.U.Leuven. David H., zoon van een professor aan de K.U.Leuven. Marc J., zoon van de meest prestigieuze notaris van Leuven. Kristof V.H., zoon van een professor aan de K.U.Leuven. Olivier H., zoon van de toenmalige voorzitter van de Boerenbond. En dan nog een paar nobele onbekenden. Het gekke is dat ik tijdens mijn studiejaren nooit heb doorgehad dat de strijd ongelijk was. Ik had geen tijd om er bij stil te staan.

Libelle boven de vennen

's Avonds, in de heerlijke duisternis van een hoogzwangere herfst, pleeg ik graag te gaan joggen langs ingeslapen paadjes en onverlichte wegeltjes. Ik jog altijd met de iPod op omdat het ritme van de muziek mij op onnavolgbare wijze kan vooruitstuwen. Bovendien luister ik niet graag naar mijn gehijg en krakende knieën. Joggen helpt me om mijn hoofd leeg te maken, al loopt het op hetzelfde moment vaak weer vol door de muziek in mijn oren. Gisteravond beet een hemelsmooi lied van mijn tijdloze held Frank Boeijen zich vast in mijn kop. Libelle boven de vennen.

Is het mogelijk de lelijkheid te
vergeten
De afkeer
Het hoofd af te wenden
Een andere kant

Na al die jaren
Van begraven onder
Vierkante centimeters

Al het zicht ontnomen
Omringd door onbelangrijk
En het belang van anderen

Droge handen
Droge rivieren

Laat de vriendschap zegevieren
Als een libelle boven de vennen

Le nouveau CVP est arrivé

Ik zat er gisterenavond nog vol bewondering naar te kijken. David Geens, een lokale CD&V'er uit het vredige Knesselare, durfde voor de camera van Ter Zake zijn gedacht zeggen over de breuk in het kartel en de koerswijziging van zijn partij. Hij was één van de weinigen die zonder een blad voor de mond te nemen verwoordde wat momenteel sterk leeft onder de gewone militanten en niet bang was om tegen de schenen van de groep van 4 te schoppen (Leterme, Peeters, Thyssen en Vandeurzen). Een dag later betaalt hij reeds de tol: de regionale voorzitster Odette Van Hamme (die niet zonder flagrante taalfouten kan schrijven, sic) heeft hem in niet mis te verstane bewoordingen gevraagd op te hoepelen uit de partij. Voor mij is er maar één conclusie mogelijk: le nouveau CVP est arrivé.

In de kiem gesmoord

Zonder woorden. Zonder commentaar. De beelden spreken voor zich, dacht ik.

Breuken lijmen kost geld

Een arm breken duurt nog geen seconde. De breuk laten genezen daarentegen kost handenvol tijd en vooral geld. Dat weet ik nu wel heel zeker als ik alles op een rijtje zet sinds onze dochter op 3 juni haar bovenarm brak. Pas op, ik ben reuzeblij dat het herstel van deze lelijke en delicate breuk naar wens verloopt. Anderzijds heb ik de voorbije 3 maanden vaak de kassa horen rinkelen. Als ik alle facturen bijeen tel, kom ik ruw geschat op een bedrag van €800.

• opname in de spoedgevallen en dringende operatie
• dagverblijf in het ziekenhuis
• 4 controlebezoeken bij de specialist annex controlefoto's en nieuw gipsverband
• 1 operatie door de specialist voor het verwijderen van de pinnen
• 1 huisartsbezoek voor het verwijderen van de draadjes
• 20 beurten bij de kinesitherapeute voor in totaal €400

Soms kan ik me niet van de indruk ontdoen dat een ziekenhuis een fabriek is die producten en diensten verkoopt met de bedoeling een zo groot mogelijke omzet te realiseren.

Nog 10 beurten kine en dan hoop ik eindelijk een kruis te kunnen maken over de rubriek arm in mijn uitgavenposten.

On the telephone

 

Suiker

Na een periode van literaire bezinning is SAUDADE terug met nieuwe poëzie.