MELANCHOLIA.

Over liefde en liefde en liefde en over vriendschap

Ik hou van mensen die houden van de liefde. Zonder de liefde sterft alles af en uit. Houd van elkaar, maar maak van de liefde geen band - laat haar liever een golvende zee tussen de kusten van jullie zielen zijn. Als je goed kijkt, vind je overal liefde. De kunst bestaat er in liefde te zien zonder er over te spreken. Het zijn zij die er het minst over spreken, die er het meest van weten of van voelen. Liefde kost niets om te krijgen maar is onbetaalbaar als je het hebt. Van zodra je met twee liefhebt, moet je kunnen leven met een onevenwicht. Zelfs in de meest volmaakte liefde heeft de een meer lief dan de andere, al is het dan misschien maar een kleine fractie. Zou het niet zo kunnen zijn dat we met zijn allen te veel bezig zijn met de liefde, er als het ware door geobsedeerd zijn? Ik zou een warm pleidooi willen houden voor meer vriendschap in de liefde en bij uitbreiding voor meer vriendschap in het leven. De meeste huwelijken komen niet door gebrek aan liefde tot een einde, maar door gebrek aan kameraadschap.

Chaire de poule à Roubaix

Me even Johan Museeuw of Tom Boonen wanen bij het binnenrijden van de Vélodrome de Roubaix en dan de kick voelen van de aanmoedigingen van duizenden supporters, daar was het me gisteren om te doen tijdens de Helletocht. Ik koos voor het trainingstochtje van 107 kilometer (dat uiteindelijk 113 kilometer lang bleek te zijn) van Roeselare naar Roubaix en terug naar Roeselare in voorbereiding op de Gordel van volgende week zondag waar ik mijn derde opeenvolgende medaille wil halen op de klassieke afstand van 100 kilometer (die in werkelijkheid eerder 115 kilometer lang is).

Het warme zomerweer deed me vaker dan me lief was naar de bidon grijpen en op de koop toe stond er van bij de start tot in Roubaix een strakke wind in het nadeel. Ik behoor tot de locomotieven van het peloton. Redelijk traag starten en naarmate de kilometers vorderen steeds beter rouleren en sneller rijden. Het laatste anderhalf uur reed ik puur op adrenaline, net beneden mijn overslagpols (182 hartslagen per minuut). De test is zonder meer geslaagd. Ik ben klaar voor de veel lastigere Gordel.

Dat de Helletocht slachtoffers gemaakt heeft bij diegenen die kozen voor de volledige afstand (218 km) en de bijhorende hellingen en kasseistroken, hoeft niet te verwonderen. Ik heb locomotiefje gespeeld voor een man die zo dood zat als een pier. Hij had zijn deel van de pech wel gehad: 4 lekke banden, een kettingbreuk en op de kop toe een kwijtgespeelde fietscomputer tijdens het dokkeren over de kasseien. Uiteindelijk kon hij met zijn racefiets mijn mountainbiketempo niet meer volgen en heb ik hem moeten achterlaten. Ik kan me niet voorstellen dat hij op 20 kilometer van de aankomststreep heeft opgegeven. Op dat ogenblik gaat een wielrenner liever nog een tweede keer dood.

Na aankomst kwamen volgende statistiekjes uit mijn fietscomputertje gerold:

• afgelegde afstand: 113,5 km
• duur fietstocht: 5h48'
• verbruikte kcal: 4.665
• gemiddelde snelheid: 23,6 km/h
• pedaalomwentelingen per minuut: 17
• maximale hartslag per minuut: 186

Some days are better than others

Er zijn dagen van gras en dagen van stro. Er zijn dagen dat ik huil zonder ophouden, er zijn dagen dat ik tranen in de ogen krijg van een ontembare schaterlach. Er zijn dagen dat ik niets of niemand nog zie zitten. Er zijn dagen dat ik mij sterker waan dan een paardenspan. Er zijn dagen dat ik overdag wegkruip in het donkerste hoekje. Er zijn dagen dat ik 's nachts zingend over straat loop en iedereen wil knuffelen. Er zijn dagen dat ik mezelf niet ben, mezelf niet meer herken. Er zijn dagen dat ik minutenlang tevreden naar mezelf kijk in de spiegel. Er zijn dagen dat mensen me vragen of ik soms niet een beetje zwaarmoedig ben. Er zijn dagen dat ik dat woord volledig uit mijn gedachten gom en als een volleerde negationist het bestaan van dit gevoel categoriek ontken. Er zijn dagen dat de schaduw het haalt van de zon. Er zijn dagen dat schuchtere zonnestralen de straten strelen en de mist me ontsluiert. Gisteren was een mooie dag voor een foto. Gisteren was een foto van een mooie dag. 

La tristesse se prolongera...

• Dat vind ik juist het schoonste en echtste geluk. Niet weten waarom, zonder reden (FELIX TIMMERMANS)
• Velen hebben nooit het geluk gekend omdat zij overtuigd waren dat het nog komen moest (KLAUS R. EVERS)
• De beste formule voor het geluk: een goede gezondheid en een slecht geheugen (EDWIGE FEUILLÈRE)
• Het is een groot ongeluk dat je voor het geluk tegenwoordig zoveel geluk nodig hebt (HANS VAN STRATEN)
• Ik wil met je praten over het geluk. Ik kan geen somberder onderwerp verzinnen (RIWKA BRUINING)
• U kunt van geluk spreken als u van geluk kunt zwijgen (KADÉ BRUIN)
• Iedereen die in geluk gelooft is ongelukkig (REMCO CAMPERT)

Bernie & Ert

Ik moet u iets bekennen. Ik ben dol op Bert en Ernie uit Sesamstraat. Zo dol zelfs dat ik ze perfect kan imiteren. Succes verzekerd op verjaardagsfeestjes, ik hoef er geen tekening bij te maken. Nu dacht ik echt dat ik alles al gezien had van dit olijke duo. Tot ik ze hun opwachting zie maken als duitssprekende éénogigen die wat zitten te spielen met LSD, cocaïne en heroïne. Nooit gedacht dat Duitsers zoveel gevoel voor humor konden hebben. Ganz toll!

Decadent

Een ceo die van de regering 24 uur mag nadenken over het feit of hij kan leven met een jaarwedde van € 1,7 miljoen in plaats van € 2,7 miljoen, ik vind dat decadent.

Het DNA van Europa

Dit is een razend interessante map van Europa, mensen. Op deze weergave is mooi te zien hoe door de eeuwen heen de meeste Europese volkeren aan kruisbestuiving hebben gedaan. Europeanen hebben over het algemeen een vrij gelijklopend genetisch paspoort. De genetische map (links) werd samengesteld door DNA stalen te vergelijken van 23 Europese populaties (rechts).

Een aantal volkeren springt in het oog. Finnen bijvoorbeeld zijn genetisch bekeken regelrechte eilandbewoners. Italianen voor een groot stuk ook, hetgeen verklaard kan worden door de natuurlijke barrière van de Alpen. Dat voormalig Joegoslavië al lang een ethnisch kruitvat is, is zonneklaar. Nog merkwaardig: het Noorden en het Zuiden van Duitsland lijken naast mekaar te leven in plaats van met mekaar. Ieren en Britten zijn twee handen op één buik en hebben weinig met de rest van Europa gemeen, maar dat verbaast niemand meer.

Bron: Strange Maps

Pijn

Weet je wat ik een mooie manier vind om de dag te beginnen? Rustig een kop koffie drinken, wegduiken in het literatuurkatern van de woensdagkrant en daar een citaat lezen dat je de hele dag bezig weet te houden. Zoals dat van de Tsjechische dichter Miroslav Holub (1923 - 1998) vanmorgen in De Morgen: 'Als je 's ochtends wakker wordt en je hebt nergens pijn, valt het te vrezen dat je 's nachts bent overleden.'

Gargamelitis

Kijk, ik heb niets tegen smurfen. De grote smurf, de smurfin, de verliefde smurf, de babysmurf, de lolsmurf, de smulsmurf, de luilaksmurf, de boerensmurf, de brilsmurf, de schildersmurf, de fakirsmurf, de leerlingsmurf, de postbodesmurf, de verlegen smurf - ik zie ze allemaal even graag. Zelfs de moppersmurf, de driftige smurf, Gargamel en Azraël mogen op mijn sympathie rekenen.

Maar er zijn grenzen, beste Delhaize. En die grenzen zijn wat mij betreft bereikt, wat zeg ik, reeds overschreden. Maandenlang werden mij bij elke kassapassage in uw winkel groene pakjes smurfenstickers in de pollen gesmurfd, die ik daarna in onberispelijke staat afleverde bij madame en de kids. Ik verheel niet dat mij een paar dagen terug een heus hoera-we-zijn-er-eindelijk-van-verlost-gevoel bekroop toen het intussen beruchte stickeralbum bijna vol bleek. Heb ik mij toen even vergist! De ellende is nu pas echt begonnen. Hier in huis wordt alleen nog over ruilen en verkopen gesproken. Hoewel ik zelf niets te maken heb met deze smurfgekte, blijk ik er in de praktijk wél de nadelige gevolgen van te ondervinden.

• mijn mailbox puilt sinds vorig weekend uit van de mails, replies, re-replies en re-re-replies van smurffreaks overal te lande die willen ruilen, kopen en verkopen
• mijn postzegels en omslagen vliegen er hier door met de snelheid van een volautomatische postsorteermachine
• in mijn brievenbus vind ik tegenwoordig alleen nog smurfenveloppes van afzenders die ik van haar noch pluimen ken
• mijn pc wordt om de haverklap opgeëist om de binnenkomende smurfmails te analyseren en beantwoorden
• ik word op mijn vrije zondagnamiddag plots opgevorderd door moeder de vrouw omdat zij ergens met een smurfin heeft afgesproken voor een ruildeal
• ik moet via online banking geregeld nakijken of mijnheer X of mevrouw Y het minuscule bedragje van vaak niet meer dan een handvol smurfcenten heeft overgemaakt   

Kortom, dit smurfgedoe begint mij danig wat tijd en geld te kosten. En dat terwijl de stickers gratis aan de klanten worden uitgedeeld. Ik ben hier verdorie goed in het zak gesmurfd.

Barbi's en benzo's

Vorige week vond ik niet alleen onverhoopt een doos vol met waardevolle cassettes terug. Tot mijn grote tevredenheid herontdekte ik ook het boek Het Kaartenhuis van Mark Z. Danielewski. Het ligt hier al jááren, maar om een of andere reden ben ik er nog niet aan toe gekomen. Het Kaartenhuis is niet bepaald  een gewoon boek en dan druk ik me nog zacht uit. Eerlijk gezegd ken ik geen enkel ander boek dat de vergelijking met Het Kaartenhuis kan doorstaan. Dit heeft - zoniet alles, dan toch heel  veel - te maken met de lay-out. U moet het bij gelegenheid maar eens doorbladeren. Danielewski heeft er 10 jaar aan geschreven en alleen al daarom zie ik het als mijn plicht dit werk ooit te lezen. Toen ik vanmiddag de eerste bladzijde las, begon het weer serieus te kriebelen. Ik heb het boek snel terug dichtgegooid, al weet ik nu al dat ik niet aan de verleiding zal kunnen blijven weerstaan.


Ik heb nog steeds nachtmerries. Ik heb ze zelfs zo vaak dat ik er inmiddels aan gewend zou moeten zijn. Dat ben ik niet. Niemand raakt ooit echt gewend aan nachtmerries.

Een tijdlang heb ik alle mogelijke pillen geprobeerd. Om de angst maar in toom te houden. Excedrine PMs, melatonine, L-tryptophan, valium, vicodine, aardig wat leden van de barbituratenfamilie. Een tamelijk uitgebreide lijst, regelmatig gemixt, en vaak begeleid door glazen whisky, een paar longschrapende trekjes van een bong, of soms zelfs de vluchtige zelfvertrouwentrip van cocaïne. Niets hielp. Ik denk dat we veilig kunnen aannemen dat geen lab voldoende kennis in huis heeft om het middel dat ik nodig heb te fabriceren. Een Nobelprijs voor de man die dat goedje uitvindt.

Ik ben zo moe. Al langer dan ik me kan herinneren word ik achtervolgd door slaap. Zal wel onvermijdelijk zijn. Jammer genoeg verheug ik me niet op het vooruitzicht. Ik zeg 'jammer' omdat er een tijd was dat ik niets liever deed dan slapen. Ik sliep eigenlijk de hele tijd. Dat was voordat mijn vriend Lude me een keer om drie uur 's ochtends wakker belde en vroeg of ik naar zijn huis kwam. Wie weet, als ik de telefoon niet had gehoord, zou alles dan nu anders zijn? Daar denk ik veel over na.

Lude had me al verteld over de oude man, ongeveer een maand voor die rampzalige avond. (Klopt dat? ramp? zalig was hij zeker niet. Of juist wel?) Ik was druk bezig een huis te zoeken na een klein probleempje met een huisbaas die op een ochtend wakker werd in de overtuiging dat hij Charles de Gaulle was. Ik was zo verbluft door die mededeling dat ik hem voor ik het wist had verteld hoe hij naar mijn nederige mening helemaal niet op een vliegveld leek, hoewel de gedachte dat er een 757 op hem zou landen zeker niet onaangenaam was. Ik werd meteen op straat gegooid. Ik had me kunnen verzetten, maar het was daar toch een gekkenhuis en ik was blij dat ik weg kon.


Het Kaartenhuis, Mark Z. Danielewski, 2001, Cargo, 713 blz.